కొన్ని ఆలోచనలు-ఒక అవలోకన !

28 Friday Jul 2017

Posted by raomk in AP NEWS, Current Affairs, History, INDIA, Opinion, RELIGION, Social Inclusion, Uncategorized

Tags

BR Ambedkar, caste discrimination, caste system, cristianity, Hinduism, Hinduthwa, Indian conistitution, manuvadam, RELIGION, Rule of reservations, scheduled castes

ఎం కోటేశ్వరరావు

2017 జూలై 28వ తేదీ ప్రజాశక్తిలో అరుణ గోగులమండ గారు ఆలోచనలు కలిగించటమే నా లక్ష్యం అని ముందే ప్రకటించుకొని కొన్ని ఆలోచనల పేరుతో కొన్ని అంశాలను పాఠకుల ముందుంచారు.http://www.prajasakti.com/Article/Prajagalam/1949493 అసలు బుర్రలకు పని పెట్టటమే మరచిపోతున్న ఈ రోజుల్లో ఇలాంటి ప్రయత్నం చేయటం అభినందనీయం. వాటిపై అవలోకన గురించి కూడా ఆలోచించాలని మనవి.

ప్రపంచంలో అనేక ఆలోచనా విధానాలున్నాయి. నూరు పువ్వులు పూయనివ్వండి వేయి ఆలోచనలను వికసించనివ్వండి అన్న లోకోక్తి తెలిసిందే. దళితుల పట్ల సామాజిక వివక్షను అంతం చేసేందుకు, వారిని దోపిడీ నుంచి విముక్తి చేసేందుకు అంబేద్కర్‌ ఆలోచనా విధానమొక్కటే చాలదు, అందువలన సకల పీడితుల విముక్తికి చెబుతున్న ఇతర ఆలోచనా విధానాలను కూడా ప్రజల్లోకి వీలైనంతగా చేరవెయ్యాలేమో ?

మన విధి(డెస్టినీ)ని మనమే నిర్ణయించుకోవాలి అని చెప్పారు. ఇది సాధారణ అర్ధంలో అయితే అభ్యంతరం, ఇబ్బంది లేదు. దళితుల విధిని దళితులే నిర్ణయించుకోవాలి అనే ఒక పరిధి అర్ధంలో అయితే ఆలోచనలకు అడ్డుకట్ట వేయటమే. సంపదలకు మూలమైన వారిలో దళితులు కూడా ఒక భాగమే తప్ప దళితులే సర్వస్వం కాదు. సామాజికంగా వివక్ష లేకపోవటం లేదా అంత తీవ్రంగా లేకపోవచ్చు గాని దళితేతర కులాల్లోని పేదలందరూ సంపదలకు మూలమైన వారిలో భాగమే. సంఖ్యాపరంగా చూస్తే దోపిడీకి గురవుతున్నవారిలో వారే అధికులు. మెట్ల కుల వ్యవస్ధలో పై మెట్టులో వున్న కులాల్లో కూడా దళితులతో కలసి గని,వని,ఖార్ఖానాలో పని చేసే వారు వున్నారు. వారికి వూరడింపు సామాజిక వివక్ష లేకపోవటం, వూరి మధ్యలో కూడా వుండనివ్వటం తప్ప మిగతా వన్నీ సేమ్‌ టు సేమ్‌. అరుణగారు చెప్పినట్లు ఆధిపత్య కులాల ఫ్యాక్టరీలు, గనులు, పొలాల్లో పని చేసే దళితులే కాదు, ఆధిపత్య కులాల్లోని పేదలు కూడా తమకూ హక్కులున్నాయన్న సంగతే తెలియక బలౌతూనే వున్నారా లేదా ? దళిత కులానికి చెందిన వారు కూడా పెట్టుబడిదారులుగా వున్నారు. వారి సంస్ధలలో దళితుల పరిస్ధితి ఏమైనా మెరుగ్గా వుందా? సామాజిక వివక్ష తప్ప దోపిడీ సేమ్‌ టు సేమ్‌ కాదా ?

ఆధిపత్య వాదులందరికీ కుల గోడలను కూల్చటం సుతరామూ ఇష్టం లేదన్నారు. కులాల హెచ్చు తగ్గుల వల్ల వచ్చే ఆడంబరాలను, ఐశ్వర్యాలను ఎప్పటికీ వారే అనుభవించాలనే దుర్బుద్ధి అందుకు కారణం అని అరుణగారు చెప్పారు. కులాన్ని బట్టి ఐశ్వర్యాలు వచ్చి వుంటే స్వాతంత్య్రానికి ముందు తెలంగాణా, ఆంధ్రా ప్రాంతంలో వేలు, లక్షల యకరాలపై ఆధిపత్యం కలిగిన భూస్వాములు, జాగీర్దార్లు, దేశ ముఖులు, జమిందార్లు కేవలం వేళ్లమీద లెక్కించదగిన వారు మాత్రమే ఎందుకున్నారు.ఆ కులాలో పుట్టిన వారందరికీ అదే మాదిరి సంపదలు ఎందుకు దక్కలేదు. దొరలు, జమిందార్లు, భూస్వాములకు వ్యతిరేకంగా దళితులు, గిరిజనులు, వెనుకబడిన తరగతుల వారితో కలసి అదే ఆధిపత్య కులాలకు చెందిన వారు ఎందుకు పోరాడినట్లు ? అలా పోరాడిన వారిలో ఆధిపత్య కులాలని పిలిచే వాటిలో వారి ప్రమేయం లేకుండా పుట్టిన ఎందరో భూస్వామిక కుటుంబాలకు చెందిన వారు కూడా వున్నారు. అలాగే క్రైస్తవం, ఇస్లాం ఇతర మతాలు మెజారిటీగా వున్న దేశాలలో ఆ మతాలలోని కొద్ది మందే దేశాలను సైతం శాసించగలిగిన కార్పొరేట్‌ సంస్ధల అధిపతులుగా వుండగా మెజారిటీ పౌరులు వాటిలో పని చేసే కార్మికులు, లేదా వుద్యోగులుగా ఎందుకున్నారు. రష్యాలో పెట్టుబడిదారీ వ్యవస్ధలో ఆధిపత్యం వహించింది క్రైస్తవులు, వారిని కూల్చి వేసిందీ క్రైస్తవులే కదా ? అంతెందుకు క్రైస్తవుడైన హిట్లర్‌ ఫాసిస్టుగా మారితే వాడిని సమర్ధించింది ఎవరు, వాడిని, వాడి ముష్కర మూకలను హతమార్చింది ఎవరు ? క్రైస్తవులే కదా ? అందువలన అరుణ గారు, ఆమె మాదిరి అభిప్రాయం కలిగిన వారందరూ కుల, మత పరిధి దాటి ఆలోచించటం అవసరం.

సామాజిక వివక్షకు గురవుతున్న కులాల జాబితాల్లో వున్నవారికి రిజర్వేషన్లు ఇస్తూ వారు మతం మారితే రద్దు చేయటం అన్యాయం అనటంలో ఎలాంటి పేచీ లేదు. ఎందుకంటే మతం మారినా వారి సామాజిక స్ధితిలో మార్పుండటం లేదు. కానీ అరుణగారు క్రైస్తవం పుచ్చుకున్న ఆధిపత్య కులాల వారు కూడా తమ కులం కోల్పోయి దళితులుగా మారిపోవాలి కదా అంటున్నారు. మతం మారినా దళితుల రిజర్వేషన్లు కొనసాగాలి, కుల విభజన గోడలు కూలిపోవాలని ఒకవైపు చెబుతూనే మరోవైపు ఇలాంటి వాదనలు చేయటం గందరగోళ ఆలోచనకు నిదర్శనం. ఇక్కడ క్రైస్తవం దళితుల మతం కాదని గ్రహించటం అవసరం. హిందూమతంలో శైవులు, వైష్ణవులు, శంకరాచార్యులు, రామానుజాచార్యులు, మధ్వాచార్యుల వంటి వివిధ తాత్విక విభజనలు వున్నట్లే ఇస్లాం, క్రైస్తవంలో కూడా ప్రబోధకులను బట్టి కొన్ని రకాల విభజనలు వున్నాయి తప్ప కులాల ప్రస్తావన, విభజన లేదు.

దళితుల సాధికారత కోసం, రిజర్వేషన్ల కల్పనలో అంబేద్కర్‌ చేసిన కృషిని ఎవరైనా తక్కువ చేసే చూస్తే అది పాక్షిక దృష్టి తప్ప వేరు కాదు. అనేక మంది రిజర్వేషన్లు అనే భావన అంబేద్కర్‌తోనే ప్రారంభమైందనే అభిప్రాయంతో వున్నారు. ఇది కూడా పాక్షిక దృష్టే. అంబేద్కర్‌ కంటే ముందే కొల్లాపూర్‌ సంస్ధాన అధిపతి సాహు మహరాజ్‌ 1882,1891లోనే బ్రాహ్మణేతరులు, వెనుకబడిన తరగతుల వారికి రిజర్వేషన్లకు శ్రీకారం చుట్టారు. తరువాత కాలంలో అంబేద్కర్‌ మరింత నిర్ధిష్టంగా దళితులకు ప్రత్యేక నియోజకవర్గాల ఏర్పాటుతో సహా అనేక ప్రతిపాదనలపై కృషి చేశారు. దళితులు మతం మారితే వెనుకబడిన తరగతిగా పరిగణించబడటానికి కూడా ఆ అంబేద్కర్‌ నాయకత్వంలో రూపొందించిన రాజ్యాంగమే వీలు కల్పించిందని గుర్తించటం అవసరం. ఇదొక సంక్లిష్ట సమస్య. అందువలన ఆరుణగారు చెబుతున్నట్లు అది కుట్రే అయితే అందుకు వీలు కల్పించిన అంశాలేమిటి ? రిజర్వేషన్లు రాజ్యాంగ బద్దమే అయినప్పటికీ అవి శాశ్వతం కాదు, అంబేద్కర్‌ కూడా రిజర్వేషన్లును పది సంవత్సరాలు అమలు చేసిన సమీక్షించి మరో పదిసంవత్సరాలు పొడిగించమని చెప్పారు తప్ప శాశ్వతంగా వుంచాలని అభిప్రాయపడలేదు. అందువలనే ఎంతకాలమనే ప్రశ్న పదే పదే తలెత్తుతున్నది. సామాజిక వివక్ష అంతమయ్యే వరకు వాటిని కొనసాగించాలనటం న్యాయబద్దం. ఎంత త్వరగా దానిని అంతం చేస్తే అంత త్వరగా రిజర్వేషన్లను ముగించ వచ్చు.

ఇక మతం మారిన హిందూ దళితులకు రిజర్వేషన్లు వర్తించపోవటం సమస్య. దీన్ని కుట్రగా అభివర్ణించవచ్చునా ? రాజ్యాంగం అమలులోకి రాకముందే దీనిపై చర్చ జరిగింది. సిక్కు మతంలో కూడా దళితులు వున్నందున వారికి కూడా హిందూ దళితులకు వర్తించే సౌకర్యాలను వర్తింప చేయాలనే డిమాండ్‌ ముందుకు వచ్చింది. సిక్కు మతంలోకి మారేందుకు ఎవరూ ఎవనీ బలవంత పెట్టలేదని, సిక్కు మతం అంటరాని తనాన్ని గుర్తించలేదని, అందువలన సిక్కు మతాన్ని అవలంభించాలంటే రిజర్వేషన్లు వదులు కోవాలి, రిజర్వేషన్లు కావాలంటే సిక్కు మతాన్ని వదులుకోవాల్సి వుంటుందన్న వాదనలు వచ్చాయి. క్రైస్తవం, ఇస్లాం కూడా అలాంటివే. అవేవీ అంటరానితనాన్ని గుర్తించలేదు. అందువలన రిజర్వేషన్‌ అవసరం లేదనుకున్న వారు హిందూ మతం నుంచి మారవచ్చు లేదా కావాలనుకున్నవారు అదే మతంలో వుండాలన్నది లాజిక్కు. అయితే మతం మారినా వివక్ష కొనసాగుతున్నందున వారికి కూడా హిందూ దళిత రిజర్వేషన్లే అమలు జరపాలన్న వాదన ముందుకు వచ్చిందని గమనించాలి. అందువలన ఆలోచనకు చర్చ పెట్టే ముందు పూర్వపరాలను కూడా సమగ్రంగా వివరించకపోయినా ప్రస్తావించటం అవసరం? కాదంటారా ?

కుల వివక్ష, అంటరానితనం వంటి మాయని మచ్చలను సహించిందీ, అమలు జరిపిందీ హిందూమతం లేదా దాని పరిరక్షకులమని చెప్పుకొనే వారు. దానికి ప్రాతిపదిక మనువాదం. ఇప్పటికీ దానిలో ఎలాంటి సంస్కరణలు లేవు. అందువలన హిందూమతంలో వుండాలా లేదా అన్నది ఎవరికి వారు వ్యక్తిగతంగా నిర్ణయించుకోవాల్సిన అంశం. మతం అన్నది మత్తు మందు. అది ఏమతానికైనా వర్తించే సాధారణ సూత్రం. మతాన్ని అడ్డం పెట్టుకొని ఓట్లు కొల్లగొట్టాలని చూసేవారు, మత విభజనతో సమాజాన్ని వెనక్కు తిప్పాలని చూసే వారు అది మెజారిటీ అయినా మైనారిటీ అయినా సమాజానికి వ్యతిరేకులే. ప్రతి మతం తన మత్తు మందును తీసుకొనే జనాలు తగ్గకుండా చూసుకోవాలని చూస్తుంది. రిజర్వేషన్లను అడ్డం పెట్టుకొని హిందూమత శక్తులు దళితుల మతమార్పిడికి ఎలా అడ్డంపడుతున్నాయో, మతం మారినా దళితులకు రిజర్వేషన్లు అమలు జరపాలని క్రైస్తవమత శక్తులు తమ ప్రాబల్యాన్ని నిలుపుకోవటానికి చూస్తున్నాయి.

చివరిగా ఒక్క మాట. దళితుల అభ్యున్నతికి అంబేద్కర్‌ కృషి అమోఘం. ఇదే సమయంలో ఆయన ఆధ్వర్యాన ఏర్పాటయిన రాజ్యాంగం దళితుల సమస్యలకు జిందా తిలిస్మాత్‌ కాదని ఇప్పటికే రుజువైంది. స్వాతంత్య్రవుద్యమ ఆకాంక్షలను ఇంతవరకు అమలు జరపలేదు, అనేకానికి తూట్లు పొడిచారు. అందువలన ఈ రాజ్యాంగం జనానికి, ప్రత్యేకించి దళితులకు కల్పించిన రక్షణలను కాపాడుకొంటూనే వారితో పాటు ఇతర కష్టజీవుల విముక్తికి అవసరమైన ఆలోచనలు చేయటం అవసరం.

అంబేద్కర్‌, బుద్ద సబ్బులతో మానసిక బానిసత్వ శుద్ధి !

30 Tuesday May 2017

Posted by raomk in Communalism, Current Affairs, History, INDIA, Literature., Opinion, RELIGION, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

Ambedkar, Buddha, Dalit, manuvadis, mental slavery, soaps, Yogi Adityanath

అంబేద్కర్‌, బుద్ద సబ్బులతో మానసిక బానిసత్వ శుద్ధి !

అసంగ్‌ వాంఖడే

ఇదిగో నా నైవేద్యం

మనువు నన్ను మలినం గావించాడు

మీ అసహ్యబుద్ది

మాకు దుర్గంధం వంటి కులనామాన్నిచ్చి వెలివేసింది

గాయాల వాసనతోనే నేను ప్రకాశించాను

నాపై వున్నది అణచివేత జాడలు తప్ప మీ దుర్గంధం కాదు

మీ దేవుడి ప్రసన్నం కొరకు

ఈ రోజు నాకు షాంపూ, సబ్బులు ఇచ్చారు

మైనారిటీల హింస, మానభంగాలను వల్లించే

మీ కంపునోళ్లను కడిగేందుకు వాటినెప్పుడైనా వాడారా

మనువాదం, వర్ణాశ్రమ ధర్మం అని ప్రవచించే

బుద్ధి శుద్ధికి పుపయోగించారా

మీ కానుకలతో

మీరు నా మాన మర్యాదలను మంటగలిపారు

నా నైవేద్యంతో

మీ అహంభావ, గర్వాలను అసహ్యించుకుంటున్నా

మా బాబా సాహెబ్‌ చర్యలు

నా క్షణభంగురమైన వాసనలను శుద్ధి చేస్తాయి

నా కుల అణచివేత, వెలి గాయాలను సబ్బులు మరింత మండిస్తాయి

నాకు మీ సానుభూతి అవసరం లేదు

నాకు మీపై ద్వేషం కావాలి

నిరసన కేకల మధ్య

నా ఆత్మప్రతిష్ట గానం వినిపిస్తాను

అదే నాకు ఆత్మగౌరం, స్వాతంత్య్రాలను,

రణానికి స్వేచ్చ నిస్తుంది.

రెండు సార్ల తిండి కోసం

నేను నీ మలమూత్రాలను మోస్తాను

లేదంటే ఈ సర్వసత్తాక రాజ్యంలో

నేను ఆకలితో నిద్రపోవాలి

సబ్బులు, షాంపులు మీ అజా&క్షన ఆకలిని తప్ప

మా కడుపులను నింపవు

దేశ వెలుగుల ప్రసరణ కోసమే మీ ప్రభువు ఇక్కడున్నాడు

ఆయన ఆహ్లాదం కోసం మమ్మల్ని శుద్ధి చేశారు

భజనపరుల మాదిరి చిరునవ్వులు చిందించమన్నారు

మా అంతరంగం తన మౌనాన్ని వీడితే ఎలాంటి కంపనలు వస్తాయో తెలుసా ?

ఓ దేవుడా మా ఇంటిని చూసేందుకు దయచేయి

అది మీ కాషాయ అంగవస్త్రం కంటే శుభ్రంగా వుంటుంది

అయితే నీ అంతరంగం పరిశుద్ధంగా వున్నపుడు మాత్రమే మాట్లాడు

మనువును తగులబెట్టిపుడు మాత్రమే నవ్వు

నీ హృదయంలో నృత్యం చెయ్యి

నా నిశ్శబ్దం బద్దలు కాబోతున్నది

ఇప్పటికే వుషోదయమైంది

మీరు వెనుదిరిగి వెళ్లే ముందు ఇదే నా నైవేద్యం

నేను అంబేద్కర్‌, బుద్దుడు అనే సబ్బులను అర్పిస్తున్నాను

వెళ్లి మీ మానసిక బానిసత్వాన్ని శుద్ధి చేసుకోండి

మీ తాత్వికతలో మనువు చొప్పించిన కులాన్ని అంతం చేయండి

మీ కాషాయ అంగవస్త్రాన్ని తెల్లగా చేయండి

మా వైపు ఇద్దరు సూర్యులు వుండ కూడదు

మిమ్మల్ని భస్మం చేసేందుకు మా స్వంత సూర్యుడున్నాడు

కొద్ది రోజుల క్రితం వుత్తర ప్రదేశ్‌ ముఖ్యమంత్రి యోగి ఆదిత్యనాధుడు ఒక గ్రామానికి వెళ్లారు. ఆ సందర్భంగా దళితులకు సబ్బులు, షాంపూలు ఇచ్చి యోగి దర్శనానికి శుభ్రంగా స్నానం చేసి రమ్మని ఆదేశించారు. దానిపై న్యాయవాది, కవి అయిన అసంగ్‌ వాంఖడే స్పందనే ఈ కవిత. అనువాదం ఎం కోటేశ్వరరావు. నేను స్వతహాగా కవిని కాదు కనుక అనువాదంలో ఆ ఆవేశం వుండదు కనుక విమర్శకులు మన్నించాలి. అందువలన ఆంగ్ల మూలాన్ని కూడా ఇక్కడ ఇస్తున్నాను.

Here is my offer
Manu made me unclean.
Your prejudiced mind makes me
reek of caste names and exclusion
I glow with the fragrance of sores,
I stink of oppression and not your shit.

To please your lord, you offered me
soap and shampoo today.
Have you ever used them to clean
those foul smelling tongues,
which talk of raping minorities and violence?
Or used them to clean those brains,
that preach Manuvād and varnashramadharma?

With your offer,
you have abused my dignity.
With my offer,
I am abusing your conceit.

Appropriators of my Babasaheb
act as my ephemeral cleansers.
Soap exacerbates my wounds
of caste oppression and exclusion,
I don’t want your sympathy,
I want your detestation.
I play the song of assertion
in the cries of protests;
It gives me dignity and freedom,
a freedom to fight for.

For two meals
I carry your faeces!
If I don’t, I will sleep
hungry in this Republic.
Soap and shampoo only feed your ignorance,
not my stomach.

Your lord is here to capture the nation’s spotlight
We are bleached, to look presentable;
We are told to cheer like minions,
What will tremble when my insides break their silence?

Oh Lord, come see my home!
It is cleaner than your bhagwa drape.
But talk only when your consciousness is clean;
Smile only when you burn the Manu
dancing in your heart.
For my silence is about to break,
It is dawn already.

Before you turn your back
here is my offer.
I offer you my soaps, Ambedkar and Buddha.
Go clean your mental slavery,
Go annihilate caste and the Manu infused in your reason,
bleach your bhagwa to white.
There cannot be two Suns on this side, and
We have our own, to incinerate yours.

జై నీల్‌- జై లాల్‌ నినాదం అర్థం ఏమిటి ?

12 Thursday May 2016

Posted by raomk in AP NEWS, Current Affairs, INDIA, Left politics, NATIONAL NEWS, Others, Social Inclusion

≈ 1 Comment

Tags

Ambedkarists, Buddha, caste discrimination, caste system, communist manifesto, Communists, jai lal, jai neel, jyothiba phule, karal marx, sc, scheduled castes, st's

ఎం కోటేశ్వరరావు

సామాజిక మాధ్యమం అయిన ఫేస్‌బుక్‌, వివిధ గ్రూపులలో సభ్యులు ఒక సమాజం అనుకుంటే దానిలోని మంచి చెడులన్నీ ప్రతిబింబిస్తున్నాయి.బుర్ర తక్కువ పోస్టులు పెట్టే వారి గురించి వదలి వేద్దాం. కొంత మంది సమాజంలో వున్న యథాతథ స్థితిని, వాస్తవాలను ప్రస్తావిస్తున్నారు. తమ అనుభవంలోకి వచ్చిన వాటిని ఆవేదనో, కసి, బాధ, మార్పు రావాలనో ఏదో ఒక భావంతో పెడుతున్నారు. మంచిదే. దేన్నీ దాచుకోవాల్సిన అవసరం లేదు. కారల్‌ మార్క్సు ఒక సందర్భంలో ఇలా చెప్పారు. ‘ హేతువు ఎప్పుడూ వునికిలోనే వుంది, కానీ ఎల్లవేళలా యుక్తమైన రీతిలో లేదు( Reason has always existed, but not always in a reasonable form ) బాధితులు చెప్పే దానిలో ఎప్పుడూ హేతువు వుంటుంది, అయితే అది ఎల్లవేళలా సరైన రీతిలో వ్యక్తం కావటం లేదని చర్చలను జాగ్రత్తగా పరిశీలిస్తే అర్ధం అవుతుంది. ఇది కొందరిని వుద్ధేశించి ప్రతికూలంగా వ్యాఖ్యానిస్తున్నది కాదు, సవరించుకోవాల్సిన అవసరం గురించి సూచించేందుకు మాత్రమే. పెద్దదిగా వున్నప్పటికీ చదవండి, చర్చించండి. సూక్ష్మంలో మోక్షాలు, దగ్గరి దారులు, గోసాయి చిట్కాలు మౌలిక సమస్యలను పరిష్కరించలేవన్నది ఏడుపదుల స్వాతంత్య్ర అనుభవం చెబుతోంది. వాటి గురించి పైపైన కాకుండా లోతుగా చర్చిస్తేనే ప్రయోజనం. కావాల్సింది పాలపొంగు కాదు, మరగటం, మధించటం.

చరిత్రలో కార్మికులు ఒక దశలో యంత్ర విధ్వంసకులుగా వ్యవహరించినట్లు మనం చదువుకున్నాం. దేశాలను ఆక్రమించుకొనే క్రమంలో ఐరోపాలో నెపోలియన్‌ యుద్ధాలతో సహా అనేక యుద్ధాలు జరిగాయి. పర్యవసానంగా అనేక దేశాలలో ఆర్ధిక పరిస్థితులు దిగజారాయి. అదే సమయంలో పారిశ్రామిక విప్లవంలో భాగంగా పారిశ్రామికవేత్తలు తమ లాభాలను కాపాడుకొనేందుకు నూతన యంత్రాలను ప్రవేశపెట్టారు. వాటిలో బ్రిటన్‌ పవర్‌లూమ్స్‌ పెద్ద మార్పునే తెచ్చాయి. అప్పటి వరకు అక్కడి సాంప్రదాయ నేత కార్మికుల జీవితాలు వీటితో అతలాకుతలమయ్యాయి. యుద్ధాలతో మొత్తంగా కార్మికుల బతుకులూ ఛిద్రమయ్యాయి.ఇటు సంప్రదాయ నేత పని కరువై, అటు ఫ్యాక్టరీలలో సరైన పనిలేక మొత్తం మీద ఏం చేయాలో తెలియని స్థితిలో తమకు కష్టాలు రావటానికి పవర్‌లూమ్స్‌ కారణమని భావించి వాటిని నాశనం చేస్తే పరిష్కారం దొరుకుతుందని భావించి అదే పని చేశారు. వారి ఆవేదనలో హేతువు లేదా వుంది, కానీ యంత్రాల ధ్వంసం పరిష్కారం కాదు. దీంతో 1788లోనే బ్రిటీష్‌ పార్లమెంట్‌ పవర్‌లూమ్స్‌ తదితర యంత్రాల పరిరక్షణకు ఒక చట్టాన్ని తీసుకు వచ్చింది. దాని ప్రకారం ఎవరైనా వాటిని కావాలని ధ్వంసం చేసినట్లు లేదా ధ్వంసం చేసేందుకు అక్రమంగా ప్రాంగణాలలో ప్రవేశించినా, ప్రోత్సహించినా ఏడు నుంచి 14 సంవత్సరాల పాటు ఖైదీల సెటిల్మెంట్లకు ప్రవాసం పంపేవారు. తరువాత యంత్రాలు పనిచేయకుండా కొన్ని భాగాలు లేకుండా చేస్తున్నట్లు గ్రహించి దానిని కూడా శిక్షార్హమైన నేరంగా పరిగణించారు. దాని పర్యవసానమే ఇప్పటికీ కార్మికులు డ్యూటీ దిగి వెళుతుంటే భద్రతా సిబ్బంది తనిఖీ చేయటం. ఆ తరువాత 1788 చట్టాన్ని రద్దు చేసి మరణశిక్షను కూడా చేర్చి 1823లో మరో చట్టం చేశారు. ఈ యంత్ర విధ్వంస కార్మిక తిరుగుబాటును బ్రిటీష్‌ పాలకులు ఎంత తీవ్రంగా అణచివేశారో తెలుసా ? నెపోలియన్‌తో జరిపిన యుద్ధాలలో ఒకటైన లెబెరియన్‌ ద్వీపకల్పాన్ని నిలబెట్టుకొనేందుకు నియోగించిన సైన్యం కంటే ఎక్కువ మందిని దించారు.

ఆధునిక చరిత్రలో వుగ్రవాద దారి పట్టిన నక్సల్స్‌ ఏ గ్రూపు అన్నది అప్రస్తుతం, అటవీ ప్రాంతాలలో రోడ్లు వేస్తుంటే కాంట్రాక్టర్ల, లేదా ప్రభుత్వ యంత్రాలను విధ్వంసం చేయటం, రోడ్లను, స్కూలు భవనాలను కట్టకుండా చేశారని మీడియాలో అనేక వార్తలను చదివాము. అన్నింటి కంటే ఆధునిక రూపంలో సంఘటిత కార్మికవర్గం కొన్ని సంవత్సరాల క్రిందట కంప్యూటర్ల వినియోగాన్ని అడ్డుకున్నపుడు వారి మీద కూడా అదే విమర్శ వచ్చింది. ఇదంతా ఎందుకు చెప్పుకోవాల్సి వచ్చిందంటే కుల వివక్ష రాక్షసికి బలౌతున్న వారు దానికి వ్యతిరేకంగా జరుపుతున్న పోరాటం ఎలా కొనసాగించాలన్నదే సమస్య. దీనిపై తీవ్రమైన పోరాటాన్ని కొనసాగించాలనటంలో ఎలాంటి రాజీ లేదు. ఎలా సాగించాలన్నదే చర్చ. ఈ మధ్య జైనీల్‌-జైలాల్‌ అనే నినాదం వినిపిస్తోంది. ఇదొక శుభపరిణామం.

కార్మికవర్గం సమాజంలో 99 శాతం మెజారిటీ. మన దేశానికి వస్తే దళితులా, గిరిజనులా, ముస్లింలా, హిందువులా, మరో మతం వారా, బ్రాహ్మలా, కమ్మా, రెడ్డి, కాపు, కుమ్మరి, కమ్మరి ఇలా అన్ని రకాల కులాల వారు కార్మికులలో వున్నారు, ఒక శాతంగా వుండే దోపిడీ వర్గంలోనూ వీరందరూ వున్నారు. వర్గరీత్యా ఏ వర్గంలో వుంటే వారు తమ ఆర్ధిక సమస్యల మీద ఐక్యం అవుతున్నారు, కార్మికులతో పోల్చితే పెట్టుబడిదారులలో అది ఎక్కువగా వుంది. నిజానికి కార్మికులకు సమాజంలోని పేద రైతులు, వ్యవసాయ కార్మికులు, చిన్న వ్యాపారుల వంటి ఇతర తరగతుల మద్దతు అవసరమే.వీరికీ వారి మద్దతు అవసరమే.

మన దేశంలో కొంత మంది దృష్టిలో వర్గం కంటే కుల సమస్య పెద్దది. దానితో మరికొంత మంది ఏకీభవించ వచ్చు, విబేధించవచ్చు. అంత మాత్రాన అది పరిష్కరించాల్సింది కాదు అని అర్ధం కాదు. ఏ సమస్య పరిష్కారానికి అయినా అందుకు కలసి వచ్చే స్నేహితులను ఎంచుకోవాలి. వర్గ సమస్యలో పెట్టుబడిదారుడు- కార్మికులు ముఖాముఖీ తేల్చుకుంటారు. సమస్య ఎక్కడంటే కుల వివక్ష, కులాంతర, మతాంతర వివాహాల వంటి సామాజిక అంశాల దగ్గర వస్తోంది. పెట్టుబడి దారీ విధాన వయస్సు ఐదు వందల సంవత్సరాలు అనుకుంటే ఏ రీత్యా చూసినా రెండు వేల సంవత్సరాలకు పైబడే వుంది. ఇది గిజిగాడి గూడు కంటే సంక్లిష్టమైనది. ఇక్కడ కూడా మార్క్సు మహనీయుడు చెప్పినది, అంబేద్కర్‌ చెప్పిన అంశాలు ఎన్నో వున్నాయి. ‘ తత్వవేత్తలు వివిధ పద్దతులలో ప్రపంచానికి భాష్యం మాత్రమే చెప్పారు, సమస్య ఏమంటే దానిని మార్చటం ఎలాగన్నదే’ దీనిని మనం మన దేశంలో దళిత సమస్యకు ఎందుకు వర్తింప చేసుకోకూడదు. వర్తమానంలో జ్యోతిబాపూలే, అంబేద్కర్‌ మాదిరి కాకపోయినప్పటికీ అనేక మంది ప్రముఖులు మనువాదాన్ని వ్యతిరేకించారు. పూలే,అంబేద్కర్‌ తాము నమ్మినపద్దతులలో పరిష్కారాన్ని చెప్పారు. వారితో ఎవరూ విబేధించనవసరం లేదు. కమ్యూనిస్టు మానిఫెస్టో వెలువడిన 1848లోనే జ్యోతిబాపూలే జీవితాన్ని మలుపు తిప్పిన సంఘటన జరగటం, వెంటనే ఆయన తన సంస్కరణ కార్యక్రమాన్ని ప్రారంభించారు. తరువాత అంబేద్కర్‌ కొనసాగించారు. అంటే మన దేశంలో ఒక విధంగా చెప్పాలంటే కుల వివక్ష వ్యతిరేక పోరాట బీజం కమ్యూనిజానికంటే ముందే పడింది. వేదాలను విమర్శిస్తూ పూలే కుల వివక్ష సమస్యను జనం ముందు పెట్టారు. దళిత్‌ అనే మరాఠీ పదాన్ని ఆయనే ముందు వుపయోగించారని చెబుతున్న విషయం తెలిసిందే.

‘విద్య లేకపోవటం తెలివి తేటల లేమికి దారి తీస్తుంది, అది నైతిక విలువల లేమికి కారణం అవుతుంది, నైతిక విలువలు లేకపోతే ప్రగతి వుండదు, ప్రగతి లేకపోతే జనం దగ్గర డబ్బు వుండదు, డబ్బలేకపోతే దిగువ కులాలపై అణచివేతకు దారితీస్తుంది, చూడండి విద్యలేకపోవటం ఎన్ని అనర్ధాలకు కారణం అవుతుందో ‘ అన్న పూలే అందుకుగాను విద్యాసంస్ధలను స్థాపించటానికి ప్రాధాన్యత ఇచ్చారు. తరువాత అంబేద్కర్‌ కూడా పూలే బాటలోనే విద్యతో దళితుల అభ్యున్నతి సాధించవచ్చని భావించి ఆమేరకు ‘బహిష్కృత్‌ హితకారిణీ సభ ‘ సంస్ధను స్ధాపించారు.అయితే వెంటనే తన పంధా మార్చుకొని అస్పృస్యతకు వ్యతిరేకంగా పోరుబాట పట్టారు. సమీకరించు, పోరాడు, సాధించు అన్నది అంబేద్కర్‌ నినాద సారాంశం. ఇదంతా భారత్‌లో కమ్యూనిస్టు పార్టీ పూర్తిగా వేళ్లూనుకోక ముందే ప్రారంభమైంది.

మన దేశంలో కుల వివక్ష, కుల నిర్మూలన సంస్కరణలు, పోరాటానికి పూలేతో అంటే 1848లో నాంది పలికారంటే ఇప్పటికి 168 సంవత్సరాలు, మధ్యలో అంబేద్కర్‌ కలిసి 90 సంవత్సరాలు . ఈ మొత్తం కాలంలో దళిత వుద్యమం సాధించిన విజయాలేమిటి? వైఫల్యాలేమిటి అన్నది బేరీజు వేసుకోవాల్సిన అవసరం లేదా? విజయాలను మరింత పటిష్ట పరుచుకోవటం, వైఫల్యాలను అధిగమించటానికి కొత్తదారులు వెతకాల్సిన అవసరం లేదా ? మన దేశంలో కమ్యూనిస్టు వుద్యమం 1920లో ప్రారంభమైంది. పురాణాల ప్రకారం పుట్టుతోనే శ్రీకృష్ణుడు చెరసాల పాలై తరువాత అజ్ఞాతంలో పెరిగినట్లుగా భారత కమ్యూనిస్టుపార్టీ కూడా నిర్బంధాలు, నాయకుల అరెస్టులు,జైలు జీవితంతోనే ప్రారంభమైంది. పుట్టిన పదిహేను సంవత్సరాల తరువాతే బహిరంగంగా పనిచేయటం సాధ్యమైంది. తరువాత మరోసారి నిర్బంధం, నిషేధం. అంటే దాని వయస్సు కూడా తొమ్మిది పదులు. మ్యూనిస్టులు కూడా పూలే-అంబేద్కరిస్టుల మాదిరి తమ విజయాలు,పరాజయాలను సింహావలోకనం చేసుకొని జనసామాన్యాన్ని ఆకర్షించటంలో ఎదురౌతున్న సమస్య లేమిటో అందుకు అనుసరించాల్సిన మార్గాలేమిటో రూపొందించుకోవాల్సి వుంది. రెండు వుద్యమాలు ఒకదానితో ఒకటి విబేధించే అంశాలు వున్నాయి,అంగీకరించేవి వున్నాయి. ఏవి ఎక్కువ ఏవి తక్కువ అన్న వాటిని చర్చించుకోవచ్చు. అనుమానాలను నివృత్తి చేసుకోవచ్చు. అది ఎప్పుడు సాధ్య పడుతుందంటే అంగీకృత అంశాలపై కలసి పనిచేసినపుడే.రెండు వుద్యమాల మధ్య వున్నవి మిత్ర వైరుధ్యాలే తప్ప శతృపూరితమైనవి కాదు.ఒక వేళ ఎవరైనా అలా చిత్రించేందుకు ప్రయత్నిస్తే తెలుసుకోలేనంత అమాయకంగా జనం లేరు. అంబేద్కరిస్టులు చెబుతున్న దళిత సమస్యల పరిష్కారానికి కమ్యూనిస్టులు వ్యతిరేకం కాదు, లేదా కమ్యూనిస్టులు చెబుతున్న ఆర్ధిక దోపిడీ అంతం కావాలనటాన్ని పూలే-అంబేద్కరిస్టులు వ్యతిరేకించటం లేదు. అయితే సమస్య ఎక్కడ. కమ్యూనిస్టులలో విలీనం కమ్మని పూలే-అంబేద్కరిస్టులను గానీ లేదా తమ రాజకీయ వేదికను రద్దుచేసుకొని సామాజిక వుద్యమాలలో విలీనం కమ్మని కమ్యూనిస్టులను గానీ ఎవరూ కోరటం లేదు. కమ్యూనిస్టు, వామపక్ష శక్తుల మధ్య సైద్ధాంతిక విబేధాలు వున్నాయి కనుకనే ఆ పార్టీలు విడివిడిగా వుంటూ ఐక్యంగా పోరాడుతున్నాయి.కలసి వచ్చిన చోట లౌకిక శక్తులను తోడు చేసుకుంటున్నాయి.దీనికి కూడా దాన్నే ఎందుకు వర్తింప చేయకూడదు. మనకు స్వాతంత్య్ర వుద్యమం అనేక పాఠాలు నేర్పింది. కాంగ్రెస్‌ సంస్థలోనే ఎన్ని భావజాలాలు వున్నవారు కలసి పని చేయలేదు. వారిలో ఎన్ని విబేధాలు లేవు? అయినా వారిని కలిపి వుంచింది తెల్లవాడిని దేశం నుంచి తరిమివేయాలి అన్న ఏకైక లక్ష్యం ఒక్కటే.

ముందుగా పరిష్కారం కావాల్సింది దళిత సమస్య అన్నది మొత్తంగా ఇప్పటి వరకు పూలే-అంబేద్కరిస్టులు ముందుకు తెచ్చిన వైరుధ్యం. అర్ధిక దోపిడీ అంతమైతే సామాజిక సమస్యలు పరిష్కారం కావటం సులభం కనుక దానికి ప్రాధాన్యత ఇవ్వాలన్నది కమ్యూనిస్టుల వైఖరిగా వుంది. ఇవి ఇలా వుంటే ఇప్పుడు ఈ రెండు శక్తులను దెబ్బతీసి అటు ఆర్ధిక దోపిడీని పెంచే నయా వుదారవాదాన్ని కాంగ్రెస్‌ ప్రారంభిస్తే దానిని మరింత వేగంగా ముందుకు తీసుకుపోయేందుకు బిజెపి, దానితో చేతులు కలిపిన శక్తులు చూస్తున్నాయి. దీనికి తోడు సామాజిక వివక్షను పెంచి పోషించే మనువాదాన్ని మరింత పటిష్ట పరిచేందుకు కూడా మత శక్తులు మరింత వూపుతో పనిచేస్తున్నాయి. కుల శక్తులు దానికి అనుబంధంగా వుంటాయని వేరే చెప్పనవసరం లేదు. అందువలన నయావుదారవాదం, మతోన్మాదం అనే జంట ప్రమాదాలను ఎదుర్కోవటం ఎలా అన్నది సమస్య.

నయా వుదారవాదం ఇంకా వేగంగా, విస్తృతంగా అమలులోకి వస్తే అమలులో వున్న విద్యా, వుద్యోగ రిజర్వేషన్లు మరింతగా తగ్గిపోతాయి. ఇప్పటికే సామాజిక రంగంలో ఎవరు ఎలా వుండాలో, వుండకూడదో నిర్ణయించేందుకు మతశక్తులు ఎలా ముందుకు వస్తున్నాయో మనం చూస్తున్నాం. ఈ జంట ముప్పును తప్పించకుండా ఈ వుద్యమాలు ముందుకు సాగవు. ఇటీవలి కాలంలో కమ్యూనిస్టు పార్టీల వైఖరిలో ముఖ్యంగా సిపిఎం వైఖరిలో వచ్చిన మార్పును గత పది హేను సంవత్సరాలుగా వుమ్మడి ఆంధ్రప్రదేశ్‌లోనూ, ఇప్పుడు రెండు తెలుగు రాష్ట్రాలలోనూ చూస్తున్నారు. కులవివక్ష వ్యతిరేక పోరాటానికి ప్రాధాన్యత ఇస్తూ పని చేస్తున్నారు. ఇప్పుడు అఖిలభారత స్థాయిలో కూడా అలాంటి సంస్ధ ఏర్పడి రాష్ట్రాల వుద్యమాలను మరింత ముందుకు తీసుకుపోతున్నది. ఇంకా అనేక సంస్ధలు కమ్యూనిస్టులతో సంబంధం లేకుండానే అలాంటి కృషే చేస్తున్నాయి.అయితే అన్ని వుద్యమాలు,వుద్యమ రూపాలు ఒకే విధంగా వుండటం లేదు. అందుకే ముందే చెప్పినట్లు సామాజిక వుద్యమ సంస్ధలైనా, రాజకీయ పార్టీలైనా అంగీకృత అంశాల మేరకు కలసి పనిచేయాలి. ఈ విషయంలో ఇటీవలి కాలంలో అంబేద్కరిస్టుల వైఖరిలో కూడా మార్పును గమనిస్తున్నాం, రిజర్వేషన్లు అమలు జరగాలంటే అసలు ప్రభుత్వ వుద్యోగాలు, ప్రభుత్వ రంగంలో పరిశమ్రలు వుండాలి. వుద్యోగాలను క్రమంగా రద్దు చేస్తున్నారు, పరిశ్రమలను మూసివేస్తున్నారు, లేదా పొరుగు సేవల పేరుతో పర్మనెంటు వుద్యోగాలను రద్దు చేస్తున్నారు. వీటిని రక్షించుకోవటంతో పాటు ప్రయివేటు రంగంలో రిజర్వేషన్ల సాధన కోసం ప్రారంభమైన వుద్యమంలో కూడా వారు భాగస్వాములు కావటం ప్రారంభమైంది.

ఇక్కడ ఒక విషయంపై స్పష్టత కలిగి వుండటం అవసరం. మహిళల సమస్యలు మహిళలకే తెలుస్తాయి, బీసిల సమస్యలు వారికే తెలుస్తాయి, ఎస్సీ,ఎస్టీల సమస్యలు వారికే తెలుస్తాయి. ఈ అభిప్రాయాలతో ఎవరూ విబేధించాల్సిన అవసరం లేదు. వాస్తవం వుంది. పేచీ ఎక్కడ వస్తుందంటే ఈ తరగతులకు చెందని వారికి ఆ సమస్యలు తెలియవు, అందువలన వారు మాట్లాడకూడదు, వుద్యమాలకు సారధ్యం వహించకూడదు అన్న పెడ ధోరణులకు గురైన స్థితి వుంది. దీనికి గురైన వారు రెండు రకాలు. ఇది నయా వుదారవాద భావజాలం ముందుకు తెచ్చిన విభజించి పాలించు అన్న పాత ఎత్తుగడలకు కొత్తరూపం. తమకు తెలియకుండానే ఇది నిజమే కదా అనుకున్నవారు కొందరు. వీరితో పేచీ లేదు. మంచి చెడులను వివరిస్తే అర్ధం చేసుకుంటారు. రెండో రకం వారు వున్నారు. అన్నీ తెలిసి కూడా ఈ వాదాన్ని ముందుకు తెచ్చేవారు. వీరు కలిగించే హాని అంతా ఇంతా కాదు. అగ్రవర్ణాలుగా పిలవబడుతున్న కులాలలో పుట్టిన వారు మాట్లాడ కూడదు అంటే రాజ కుటుంబంలో పుట్టిన బుద్దుడు ఎవరు? ఆయన కులతత్వాన్ని వ్యతిరేకించిన వారిలో ఆద్యుడిగా పరిగణించబడుతున్నారా లేదా ? అందువలన ఎవరు ఏ కులంలో పుట్టారు లేదా పేదవాడా, ధనికుడా అని కాదు, ఏం చెబుతున్నారు అన్నది ముఖ్యం. ఒక అగ్రకులంలో పుట్టిన వ్యక్తి కుల తత్వానికి వ్యతిరేకంగా మాట్లాడుతున్నారు అంటే అగ్రకులతత్వం వున్న వారి నుంచి దూరమైనట్లే. ఒక కులంలో పుట్టటం అనేది ఒక యాదృచ్చిక ఘటన మాత్రమే.

మతశక్తులు తమ అజెండాను అమలు జరిపే క్రమంలో తమకు తెలియకుండానే హైదరాబాదు కేంద్రీయ విశ్వవిద్యాలయం, జెఎన్‌యు విశ్వవిద్యాలయాలలో వ్యవరించిన తీరుతో కమ్యూనిస్టులు, వామపక్షాలు,అంబేద్కరిస్టులు, సామాజిక న్యాయం కోరుకొనే ఇతర అనేక శక్తులను దగ్గరకు తెచ్చాయి. దాని నుంచి వచ్చిందే జైనీల్‌ -జై లాల్‌ నినాదం.ఎవరి ఎజండాలు వారు కలిగి వుండండి, ఎవరి జండాలను వారు మోసుకోండి. సమస్యలపై కలసి పనిచేయండి, జనానికి మేలు చేయండి.

The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Rules, 2016 notified

15 Friday Apr 2016

Posted by raomk in Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

PoA, Prevention of Atrocities, Scheduled Tribes, The Scheduled Castes, The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes, The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Rules 2016

Amendments done in the Principal Rules namely the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Rules, 1995 by the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Rules, 2016 have been notified on 14th April.

Consequent upon amendments done in the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) {PoA} Act, 1989 by the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015 (No. 1 of 2016), certain amendments had been necessitated in the subordinate legislation namely the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Rules, 1995, made by the Central Government in exercise of powers conferred by sub-section (1) of Section 23 of the PoA Act.

Accordingly a Task Force was constituted under Chairpersonship of the Secretary, Department of Social Justice and Empowerment, Ministry of Social Justice and Empowerment, vide Order dated 22.01.2106, with members drawn fromMinistries of Social Justice and Empowerment, Home Affairs, Tribal Affairs, Law and Justice, National Commission for Scheduled Castes, National Commission for Scheduled Tribes, State Governments of Andhra Pradesh, Bihar, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Maharashtra, Rajasthan, Tamil Nadu and Odisha. The Task Force having held two meetings on 02.02.2016 and 22.02.2016, finalized its report. Based on the recommendations contained in the said Report of the Task Force and the introspection done in the Department of Social Justice and Empowerment, amendments of following nature have been done in the PoA Rules:-

(i) Amendments of consequential nature arising from amendments done in the PoA Act.

(ii) Rationalization of the phasing of payment of relief amount to victims for various offences of atrocities, and substitution of Annexure-I of the Schedule to the PoA Rules, which specifies relief amount for various offences of atrocities. This includes prescribing relief for new offences of atrocities as well for rephrased/expanded offences and not linking payment of any part of relief amount with the requirement of medical examination for non-invasive kind of offences against women likesexual harassment, gestures or acts intended to insult the modesty, assault or use of criminal force with intent to disrobe, voyeurism, stalking.

(iii) Provision of relief for offences of rape and gang rape.

(iv) Increase in the existing quantum of relief amount i.e. between Rs. 75,000/- to Rs. 7, 50,000/-, depending upon the nature of the offence, by around 10%, as rounded of i.e. between Rs. 85,000/- to Rs. 8, 25,000/-, depending upon the nature of the offence, while linking it with the Consumer Price Index for Industrial Workers for the month of January, 2016.

The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Rules, 2016, have been accordingly notified in the Gazette of India Extraordinary on 14^th April, 2016.

The key features of the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015, are:

New offences of atrocities like tonsuring of head, moustache, or similar acts which are derogatory to the dignity of members of Scheduled Castes and Scheduled Tribes, garlanding with chappals, denying access to irrigation facilities or forest rights , dispose or carry human or animal carcasses, or to dig graves, using or permitting manual scavenging, dedicating a Scheduled Caste or a Scheduled Tribe women as devadasi, abusing in caste name, perpetrating witchcraft atrocities, imposing social or economic boycott, preventing Scheduled Castes and Scheduled Tribes candidates from filing of nomination to contest elections, hurting a Scheduled Castes/Scheduled Tribes woman by removing her garments, forcing a member of Scheduled Caste/Scheduled Tribe to leave house , village or residence, defiling objects sacred to members of Scheduled Castes and Scheduled Tribe, touching or using words, acts or gestures of a sexual nature against members of Scheduled Castes and Scheduled Tribe.
Addition of certain IPC offences like hurt, grievous hurt, intimidation, kidnapping etc., attracting less than ten years of imprisonment, committed against members of Scheduled Caste/Scheduled Tribe, as offences punishable under the PoA Act. Presently, only those offences listed in IPC as attracting punishment of 10 years or more and committed on members of Scheduled Caste/Scheduled Tribe are accepted as offences falling under the PoA Act.
Establishment of Exclusive Special Courts and specification of Exclusive Special Public Prosecutors also, to exclusively try the offences under the PoA Act to enable speedy and expeditious disposal of cases.
Power of Special Courts and Exclusive Special Courts, to take direct cognizance of offence and as far as possible, completion of trial of the case within two months, from the date of filing of the charge sheet
Addition of chapter on the ‘Rights of Victims and Witnesses’.
Defining clearly the term ‘wilful negligence’ of public servants at all levels, starting from the registration of complaint, and covering aspects of dereliction of duty under this Act.•Addition of presumption to the offences –If the accused was acquainted with the victim or his family, the court will presume that the accused was aware of the caste or tribal identity of the victim unless proved otherwise.

దేనికీ ‘అసహనం’, ఎందుకా ‘సహనం ‘ ఓ మహాత్మా ! ఓ మహర్షీ !!

13 Saturday Feb 2016

Posted by raomk in BJP, Communalism, Congress, CPI(M), Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Others, RELIGION, Religious Intolarence, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

Intolerance, Reservations, Tolerance

ఎం కోటేశ్వరరావు

ఇటీవలి కాలంలో సామాజిక మీడియాలో రిజర్వేషన్లు,సామాజిక వివక్షపై జరుగుతున్న చర్చలలో రెండు రకాల ధోరణులు వ్యక్తం అవుతున్నాయి. భాష, భావం తీరుతెన్నులు చూస్తే వుభయులూ తీవ్ర స్ధాయిలోనే వున్నట్లు కనిపిస్తోంది. ఒకటి వేల సంవత్సరాల అణచివేత, అమానుష వివక్షపై ఎందుకీ సహనం అన్న ఆగ్రహంతో కూడిన జ్వాల. రెండవది దీనికి బాధ్యత తమది కానపుడు దాని పర్యవసానాలను తామెందుకు అనుభవించాలన్న ఆక్రోశం, దాని నుంచే దళితులు, గిరిజనులు, ఓబిసిలకు రిజర్వేషన్లు ఎంతకాలం కొనసాగిస్తారు అనే తీవ్ర అసహనం వ్యక్తం అవుతోంది. పుట్టుక అన్నది యాదృచ్చికం. కానీ ఒక చోట పుట్టిన వారికి ఒక ముద్రవేసి ఒక విధంగానూ, మరొక చోట పుట్టిన వారికి మరో తోక తగిలించి వేరే విధంగా చూడటం అన్నది కాదనలేని వాస్తవం. రిజర్వేషన్ల వయస్సు ఏడు పదులు, మరి అమానుష వివక్ష, అణచివేత ఎంత కాలం నుంచి కొనసాగుతోంది, ఇంకా ఎంతకాలం కొనసాగుతుంది, చెప్పేవారెవరు ?

రిజర్వేషన్ల గురించి రానున్న రోజుల్లో మరోసారి తీవ్ర చర్చకు తెరలేవ నుంది.ప్రయివేటు రంగంలో కూడా వుద్యోగాలలో రిజర్వేషన్‌ విధానాలను పాటించాలని వెనుకబడిన తరగతుల జాతీయ కమిషన్‌ (ఎన్‌సిబిసి) కేంద్ర ప్రభుత్వానికి ఫిబ్రవరి తొమ్మిదవ తేదీన సిఫార్సు చేసింది. ప్రభుత్వ రంగంలో వున్న రిజర్వేషన్లనే తొలగించాలని తాము కోరుతుంటే ప్రయివేటు రంగంలో కూడా అమలు జరపాలని సిఫారసు చేయటం ఏమిటని రిజర్వేషన్‌ వ్యతిరేకులు మండిపడుతున్నారు. 1991లో ప్రారంభమైన సరళీకరణ విధానాల కారణంగా అప్పటి నుంచి క్రమంగా ప్రభుత్వరంగంలో పెట్టుబడులు నిలిచిపోయాయి. అటు కేంద్రం లేదా రాష్ట్ర ప్రభుత్వాల నుంచి గానీ కొత్త పరిశ్రమ ఒక్కటంటే ఒక్కటి రాలేదు. హెచ్‌ఎంటి, ఐడిపిఎల్‌ , భెల్‌ వంటి కొన్నింటిని ఒక పధకం ప్రకారం మూతపడేట్లు చేశారు. అవి పోగా వున్నవాటిలో యాంత్రీకరణ, పాక్షిక ప్రయివేటీకరణ వంటి చర్యల ద్వారా 2006 -12 మధ్య కాలంలో ప్రభుత్వ రంగంలో 3.3శాతం వుద్యోగాలు తగ్గిపోగా, ఇదే సమయంలో ప్రయివేటు రంగంలో 35.7శాతం పెరిగాయి. ప్రయివేటు రంగం అందరికీ గౌరవ ప్రదమైన జీవనానికి వుపాధి కల్పించి వుంటే అసలు ఈ రిజర్వేషన్ల అనుకూలం లేదా వ్యతిరేకత సమస్య తలెత్తి వుండేది కాదు. ఈనేపధ్యంలోనే ఈ రంగంలో కూడా రిజర్వేషన్లు అమలు జరపాలనే డిమాండ్‌ ముందుకు వచ్చింది. దానికి అనుగుణ్యంగానే ఎన్‌సిబిసి సిఫారసు వెలువడింది. ఇప్పటికే ఈ డిమాండ్‌పై పలు చోట్ల ప్రచార ఆందోళన చేపట్టిన వామపక్షాలు, అవి పనిచేసే ప్రజాసంఘాలు సహజంగానే ఈ పరిణా న్ని హర్షిస్తాయి. తమ వుద్యమాలను మరో మెట్టు ముందుకు తీసుకుపోతాయి.

ప్రస్తుతం అధికారంలో వున్న కేంద్ర ప్రభుత్వం ఈ సిఫారస్‌ను తిరస్కరిస్తుందా? ఆమోదిస్తుందా? ఆమోదిసే,్త అమలు జరుపుతుందా? ఎప్పటి నుంచి? ఎంత కాలం అమలు జరుపుతుంది వంటి అనేక ప్రశ్నలు ముందుకు వస్తాయి. ఇవన్నీ చర్చకు తెరలేపుతాయి. బిజెపి, కాంగ్రెస్‌, తెలుగుదేశం, టిఆర్‌ఎస్‌, డిఎంకె, అన్నాడిఎంకె వంటి ప్రాంతీయ పార్టీలన్నీ పాలకవర్గ పార్టీలే. అధికారంలో లేనపుడు సామాన్య జనం పట్ల కడవల కొద్దీ కన్నీరు కార్చి, అధికారం రాగానే వారిని మర్చిపోయి పెట్టుబడిదారులు, భూస్వాముల సేవలో తరిస్తూ వారి ప్రయోజనాలను కాపాడే వారిని పాలకవర్గ పార్టీలు అంటారు.మిగతావాటిలో సిపిఎం, సిపిఐ వంటి వామపక్ష పార్టీలు కొన్ని సందర్బాలలో అక్కడక్కడా అధికారానికి వచ్చినప్పటికీ వాటిని పాలకవర్గ పార్టీలుగా పరిగణించటం లేదు. అమెరికా, బ్రిటన్‌ వంటి దేశాలలో డెమోక్రటిక్‌, లేబర్‌, సోషలిస్టు పార్టీల పేరుతో వున్నవి కూడా ప్రతిపక్షంలో వుండగా ఏమి చెప్పినా సామాజికాంశాలలో తరతమ తేడాలు తప్ప ఆర్ధిక విషయాలలో మిగతా పార్టీలకు ఏమాత్రం తీసిపోవు కనుక వాటిని కూడా పాలకవర్గ పార్టీలే అంటున్నారు.

ప్రయివేటు రంగంలో రిజర్వేషన్ల విషయానికి వస్తే ఎన్‌సిబిసి సిఫార్సును బిజెపి స్వాగతించింది. అయితే సాధ్వీ సావిత్రీ అదియును నీ పతిప్రాణంబు దక్క అని యముడు షరతు పెట్టినట్లు ఒక చిన్న మెలిక పెట్టింది. ప్రయివేటు రంగంలో రిజర్వేషన్లు అమలు జరపటానికి అనువైన పరిస్ధితులు వచ్చినపుడు మాత్రమే అమలు జరపాలి తప్ప బలవంతంగా చేయకూడదు అని బిజెపి ప్రతినిధి విజయ్‌ సోంకార్‌ శాస్త్రి ముక్తాయింపు ఇచ్చారు. కాంగ్రెస్‌ నాయకత్వంలోని యుడిఏ ప్రభుత్వం ఈ దిశగా ఏమీ చేయలేదని కూడా విమర్శించారు. అమలుకు అనుకూలమైన పరిస్ధితులంటే ఏమిటో, అవి ఎప్పుడు వస్తాయో మాత్రం చెప్పలేదు. ప్రతి పక్ష కాంగ్రెస్‌ కూడా స్పందించింది.’ ఎల్లవేళలా సమాజంలో సమానత్వాన్ని ప్రోత్సహించేందుకు తాము చర్యలు తీసుకున్నామని,అందుకోసం ఎస్‌సి,ఎస్‌టి మరియు ఓబిసిల రిజర్వేషన్లు అమలు జరిపేందుకు తాము చట్టాలు తెచ్చామని, ప్రయివేటు రంగంలో కూడా రిజర్వేషన్ల గురించి తమ ఎన్నికల ప్రణాళికలో పేర్కొన్నామని కాంగ్రెస్‌ గుర్తు చేసింది.

ఈ సమస్యపై ప్రతిపక్షాలు దెబ్బలాటలకు కవ్వించే అవకాశం వున్నందున బిజెపి జాగ్రత్తగా వ్యవహరించాలని ఆ పార్టీ మేథావులు అప్పుడే ముందస్తు హెచ్చరికలు చేస్తున్నారు.ఈ సవాలును తేలికగా తీసుకోవద్దంటూ రిజర్వేషన్ల ఫలాలు దిగువకు సక్రమంగా అందాల్సిన వారికి అందనందున వాటిని సమీక్షించాలని ఆర్‌ఎస్‌ఎస్‌ అధినేత మోహన్‌ భగత్‌ చేసిన వ్యాఖ్యలు వాస్తవమే అయినా బీహార్‌ ఎన్నికలలో బిజెపి భారీ మూల్యం చెల్లించించిందని వారు గుర్తుకు తెచ్చారు. రాజ్యాంగం ఆర్టికల్‌ 16లో ప్రభుత్వరంగంలో రిజర్వేషన్ల గురించి మాత్రమే వుందని ప్రయివేటు రంగం గురించి ఏ కోశానా ప్రస్తావన లేదని, అయితే రాజ్యాంగ సవరణ ద్వారా ఆ పని చేయవచ్చని, దీని వలన తాత్కాలికంగా బిజెపి రాజకీయ ప్రయోజనం పొందినప్పటికీ మండల్‌ తరహా ఘర్షణలు చోటు చేసుకోవచ్చని, ఓబిసిల తరువాత మతపరమైన మైనారిటీలు కూడా తమకూ అమలు జరపాలని కోరతారని, ఆర్ధిక వ్యవస్ధకు ఎంతో నష్టం కలిగిస్తుందని కాషాయ మేథావులు హెచ్చరిస్తున్నారు. యుపిఏ-2 హయాంలో పారిశ్రామికవేత్తలు బయటి దేశాలలో పరిశ్రమలు నెలకొల్పేందుకు ప్రాధాన్యత ఇవ్వటంతో పెట్టుబడులు బయటకు పోయాయని, ఇప్పుడు ప్రయివేటు రంగంలో రిజర్వేషన్లు కల్పిస్తే మేథావులు కూడా వలస పోతారని బెదిరిస్తున్నారు. సామాజికంగా వెనుక బడిన తరగతుల వారికి కావాలంటే వుచిత విద్య, విద్యా రుణాల సౌకర్యం వంటివి కలిగించాలని ఎంతో వుదారంగా సలహాలు ఇస్తున్నారు.

ప్రయివేటు రంగంలో రిజర్వేషన్లను వ్యతిరేకించే వారు వుద్రేకాలను తగ్గించుకొని ఆలోచించటం అవసరం. సమాజంలోని మెజారిటీ ఎస్‌సి,ఎస్‌టి,ఓబిసి సామాజిక తరగతుల శ్రమ స్వేదంతో సృష్టించబడేదే సంపద. ప్రపంచంలో ఎక్కడా లేని విధంగా శ్రమలో ఏ మాత్రం పాత్రలేని కొన్ని సామాజిక తరగతులు వునికిలో వుండటం మన సమాజ ప్రత్యేకత. దానికి కూడా తమకు అనుకూలమైన నియమనిబంధనలను రూపొందించారు. సామాజిక పరిణామ క్రమంలో వివిధ రూపాలలో అధికారిక వ్యవస్ధలు వునికిలోకి వచ్చాయి.అవి సమాజ పురోభివృకి ఆటంకంగా మారినపుడు వాటిని తొలగించి మెరుగైన కొత్త వ్యవస్ధలను ఏర్పాటు చేసుకుంది సమాజం. భూస్వామిక వ్యవస్ధ తమకు ఆటంకం అని భావించినపుడు ఐరోపా దేశాలలో పెట్టుబడిదారులు ఆ భూస్వామిక వ్యవస్ధను నామరూపాలు లేకుండా నాశనం చేశారు. ఫ్రెంచి విప్లవం అంటే అదే. అటువంటిది మన మన దేశంలో జరగలేదు. బ్రిటీష్‌ వారు మన దేశాన్ని ఆక్రమించి తమకు అవసరమైన కొన్ని పరిశ్ర మలను ప్రోత్సహించారు తప్ప మన దేశాన్ని తమకు అవసరమైన ముడిసరకులను అందచేసే దేశంగానే వుంచారు. అందుకే భూస్వాములతో రాజీపడి వారిని కూడా కొనసాగించారు. ఈ కారణంగానే ప్రస్తుతం మన దేశంలో పెట్టుబడిదారుల నాయకత్వంలో భూస్వాములు కూడా అధికార వ్యవస్ధలో పెత్తనం సాగిస్తున్నారు. ఇటువంటి ప్రత్యేక పరిస్ధితి ప్రపంచంలో మరోచోట కనపడదు.అందువలననే మన సమాజంలో కూడా భూస్వామిక, పెట్టుబడిదారీ లక్షణాలు రెండూ జంటగా కనిపిస్తున్నాయి. పెట్టుబడిదారీ వ్యవస్ధ ప్రభావంతో కొన్ని అంశాలో పురోగామి వైఖరిని ప్రదర్శించేవారు మరికొన్ని విషయాలలో తిరోగామి భావజాలానికి లొంగిపోతున్నారు. సామాజిక వివక్ష చట్ట ప్రకారం నేరం అని అంగీకరిస్తూనే తమదాకా వచ్చేసరికి సాంప్రదాయం, ఎప్పటి నుంచో వుంది, ఆ మనోభావాలను కూడా మనం అంగీకరించాలి కదా అనే వాదనలతో చట్ట వ్యతిరేకమైన తాతగారి నాన్నగారి భావాలను ముందుకు పెడుతున్నారు. అది సమాజంలో ఘర్షణకు దారితీస్తోంది.

ప్రయివేటు రంగ రిజర్వేషన్ల విషయంలో కూడా దీన్ని చూడవచ్చు. ప్రయివేటు రంగంలో ఏ చిన్న పరిశ్రమ పెట్టాలన్నా, అందుకు అవసరమైన మౌలిక సదుపాయాలు కావాలన్నా చేయాల్సింది ఎవరు ? ప్రభుత్వమే. పెట్టుబడి ఇవ్వాల్సింది ఎవరు ప్రభుత్వరంగంలోని బ్యాంకులు, ఆర్ధిక సంస్ధలే. అంటే ప్రయివేటు రంగం గాలిపీల్చి మనుగడ సాగించాలంటే ప్రభుత్వం లేకుండా ఒక్క క్షణం నడవదు. ప్రభుత్వమంటే ప్రజలు తప్ప మరొకటి కాదు. అందువలన ప్రభుత్వ రంగం పాటిస్తున్న విధానాలను ప్రయివేటు రంగం అమలు జరపాలని కోరటం ప్రజల హక్కు తప్ప దయాదాక్షిణ్యం కాదు. ఎవరైనా తమకు అందుకు మినహాయింపు ఇవ్వాలని కోరుకుంటే ప్రభుత్వంతో నిమిత్తం లేకుండా తమ స్వంత పెట్టుబడులు, విద్యుత్‌, నీరు, భూమి, రోడ్ల వంటి మౌలిక సదుపాయాలను స్వంతంగా సమకూర్చుకోమనండి. అది సాధ్యం కాదు కనుకనే 2004 నవంబరు 18న దేశంలోని 218 అగ్రశ్రేణి సంస్ధలు సామాజికంగా, విద్యాపరంగా వెనుకబడిన తరగతులకు సాధికారత కలిగించేందుకు మనసా వాచా కర్మణా తాము చేయాల్సిందంతా చేస్తామని రాతపూర్వంగా నాటి ప్రధాని మన్మోహన్‌ సింగ్‌కు నివేదించాయి. అంటే అర్ధం ఏమిటి స్వచ్చందంగా ఆ తరగతుల వారికి తగు స్ధానం కల్పిస్తామని చెప్పటమే కదా? ఆ వాగ్దానాన్ని ఎన్ని సంస్ధలు ఎంత మేరకు అమలు జరిపాయి? రాజ్యాంగంలో హక్కులు కాకుండా ఆదేశిక సూత్రాల పేరుతో అనేక పురోగామి భావాలను అమలు జరపాలని చెప్పారు. కానీ వాటిని హక్కుగా అమలు జరిపే పరిస్ధితి ఇంకా మనకు రాలేదనే పేరుతో మన పాలకులు ఎగవేస్తున్నారు. పారిశ్రామికవేత్తలకు ఎటా ఐదారు లక్షల కోట్ల రూపాయలను రాయితీలుగా ఇస్తున్న ప్రభుత్వాలు స్కూళ్లలో పిల్లలకు అవసరమైన తరగతి గదులు, మరుగుదొడ్లు కట్టించాలంటే డబ్బు లేదంటూ ఇంతకాలం వాయిదా వేశాయా లేదా ? కనుకనే ప్రయివేటు రంగంలో వుద్యోగాల రిజర్వేషన్లు చట్టబద్దంగా అమలు జరపాలనే డిమాండ్‌ ముందుకు వచ్చింది.

రాజ్యాంగం ప్రకారం రిజర్వేషన్లు అమలు జరపాల్సింది పది సంవత్సరాలే కదా, అయినా డెబ్బయి సంవత్సరాలుగా అమలు జరుపుతున్నారు, ఇంకా ఎంతకాలం ఇలా అని అనేక మంది ‘అసహనం’ వ్యక్తం చేస్తున్నారు. నిజమే దానిని అర్ధం చేసుకోవాల్సిందే, మనది ప్రజాస్వామ్యం కనుక ఆ భావాల వ్యక్తీకరణను ‘సహించాల్సిందే’, ఎలాంటి మినహాయింపులు లేవు. ఎలాంటి చట్టాలు లేకుండానే వేల సంవత్సరాల పాటు కుల వివక్ష, అణచివేతను సమాజం అమలు జరిపింది. చట్టబద్దంగా రద్దు చేసిన తరువాత కూడా అమలు జరిపేందుకు అనేక మంది ప్రయత్నిస్తున్నారు. దళితులు దేవాలయ ప్రవేశ ం చేస్తే అవి మలిన పడ్డాయనే పేరుతో శుద్ధి చేయటం నేరం. దానికి ఎవరినైనా ఇంతవరకు శిక్షించారా ? వివక్షను ఇంకా రూపు మాపలేదెందుకన్న ‘అసహనం’ ఎందుకు వ్యక్తం చేయరు? అసలు రిజర్వేషన్లకు మూలం ఆ సామాజిక వివక్షే కదా ? దాన్ని నిర్మూలించకుండా దాని పర్యవసానాలను వ్యతిరేకించటం, అసహనం వ్యక్తం చేస్తే ప్రయోజనం వుంటుందా ?

కుల వివక్షకు వ్యతిరేకంగా ఆరువందల సంవత్సరాల నాడే వేమనతో ప్రారంభించి అంబేద్కర్‌ వరకు ఎందరో సంస్కర్తలు తమ పరిధులు, పద్దతులలో వాటిని నిరసించి వ్యతిరేకించారే మరి సమాజం మొత్తంగా దానిని ఎందుకు నిరసించటంలేదు? ఎక్కడైనా వ్యతిరేకిస్తే సామూహిక దాడులకు పాల్పడటాన్ని ఏమనాలి? ఎక్కడో దక్షిణాఫ్రికాలో, అమెరికాలో నల్లజాతీయుల పట్ల వివక్షను ఖండించే మనం మన చుట్టుపక్కల మానవత్వానికే మాయని మచ్చగా వున్న వివక్ష పట్ల ఎక్కడలేని ‘సహనం ‘ ఎందుకు వహిస్తున్నట్లు? ఆ వివక్షను ఎదుర్కొనే వారి ఆక్రోశానికి ఎవరు సమాధానం చెబుతారు ?

ఏదేశంలోనూ లేని రిజర్వేషన్లు మన దేశంలోనే ఎందుకు అని ప్రశ్నించే వారు ఎక్కడా లేని వివక్ష, కుల వ్యవస్ధ ఇక్కడ ఎందుకో చెప్పాల్సిన అవసరం లేదా ? అదంతా పూర్వజన్మ సుకృతం ఎవరు ఎంత చేసుకుంటే అంత అనుభవించాలి అని చెబుతారా ? అయితే రిజర్వేషన్లు కూడా అలాంటివే అనుకోవాలి. వేదాలలోనే విజ్ఞానం అంతా నిక్షిప్తమై వుందని ఎప్పటి నుంచో చెబుతున్నారు. తిరోగమన శక్తులు అధికార కేంద్రాలలో తిష్టవేయటంతో ఇటీవలి కాలంలో మరోసారి చెప్పటం ఎక్కువైంది. అదెంత నిజమో ? వాస్తవాలేమిటో కాసేపు పక్కన పెడదాం. ఆ వేదాలను బ్రహ్మ ముఖంలోంచి పుట్టుకు వచ్చారని చెప్పుకొనే బ్రాహ్మణులు మాత్రమే చదవాలని,చెప్పాలన్న రిజర్వేషన్లు అవి పుట్టినప్పటి నుంచి కొనసాగుతున్నాయి కదా ? బ్రాహ్మణులు తప్ప వేరే కులాల వారు చదవకూడదన్న నిషేధం ఇప్పటికీ కొనసాగుతున్నదా లేదా ? వేదాలు, పురాణాలలో చెప్పినట్లు బ్రాహ్మణులు తిరిపెమొత్తుకుని తినాలి తప్ప వుద్యోగాలు చేయకూడదనే నిషేధాలు ఇప్పుడు లేవే ? రిజర్వేషన్లు కూడా జనాభా ప్రాతిపదికగా దామాషా పద్దతి ప్రకారం అమలు చేస్తున్నారు తప్ప మరొకటి కాదే. వేద పఠనంపై కొనసాగిన రిజర్వేషన్లతో పోల్చితే నేటి వుద్యోగ, విద్యా రిజర్వేషన్ల వ్యవధి ఎంత ? అన్నింటినీ మన ఖర్మ అనుకొని సహిస్తున్నవారు రిజర్వేషన్ల విషయంలో కూడా అలా అనుకోకుండా వ్యతిరేకంగా వీధులకు ఎందుకు ఎక్కుతున్నట్లు ? హింసాకాండకు ఎందుకు పాల్పడుతున్నట్లు ?

సామాజిక అంశాలలో కొనసాగుతున్న వివక్ష గురించి ఎక్కడలేని ‘సహనం’ వ్యక్తం అవుతోంది. రిజర్వేషన్లపై వెల్లడిస్తున్న వ్యతిరేకత, ఇతర సామాజిక వివక్షపై వ్యక్తం చేయటం లేదంటే అర్ధం దాన్ని సహిస్తున్నట్లే. సమాజంలో ఈ వైఖరి కొనసాగినంత కాలం ఏదో ఒక రూపంలో దాని పర్యవసానాలు సంభవిస్తూనే వుంటాయి. రిజర్వేషన్లు కొనసాగుతూనే వుంటాయి. అయితే రిజర్వేషన్లే అణచివేతకు గురైన సామాజిక వర్గాలకు ఆశించిన మేలు చేకూర్చలేవని కూడా ఈ కాలంలో రుజువైంది. అందువలన పరిమితంగా వున్న అవకాశాలను చేజిక్కించుకొనేందుకు కొట్లాడుకోవటం కాకుండా అందరికీ అన్ని అవకాశాలు కల్పించే ప్రత్యామ్నాయ విధానాల వైపు దృష్టి సారించాల్సిన అవసరం లేదా ? ఆలోచించండి !

Despite having 40 Dalit MPs, why has the BJP ignored Dalit complaints? Dr Ambedkar has the answer

28 Thursday Jan 2016

Posted by raomk in BJP, Communalism, Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Readers News Service, RELIGION, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

Ambedkar, BJP, Dalit, MP, Reservations, Rubber stamps

After a failed two-decade bid for separate electorates, Ambedkar asked for reservation for Dalits in legislatures to be scrapped, arguing that these MPs did not represent the Dalit community.

Shoaib Daniyal ·

Despite having 40 Dalit MPs, why has the BJP ignored Dalit complaints? Dr Ambedkar has the answer

The Bharatiya Janata Party’s conduct in the case of Dalit scholar Rohith Vemula shows that Dalits still have a very small stake in power in Delhi.

Before the young man’s death, the Union Labour Minister Bandaru Dattatreya and the Union Human Resources Ministry had hounded the Ambedkar Student Association – a Dalit body at the University of Hyderabad of which Vemula was a member – calling it “casteist” and “anti-national”.

After his suicide, a BJP spokesperson called Vemula an “abusive anti-national” and a “terror apologist” on Twitter. In the same vein, BJP general secretary P Muralidhar Rao describedVemula as a supporter of terrorism, while Human Resources Development Minister Smriti Irani denied that the case had anything to do with caste.

BJP’s Dalit paradox

The BJP is often characterised as a “Brahmanical party” by Indian liberals and leftists – but it’s a description that, in real terms, could fit the Indian left and Congress as well. It must be remembered that Rohith Vemula had joined the Ambedkar Student Association after leaving the Marxist Student’s Federation of India because he was bitterly disappointed with its casteism.

Moreover, on paper, the BJP has a significant number of Dalit Lok Sabha members. Out of the 66 reserved Dalit Lok Sabha constituencies, the BJP won 60% – that is, 40 seats – in the 2014 elections. Almost 15% of the BJP’s Lok Sabha strength consists of Dalit MPs elected from reserved seats.

In spite of having such an impressive Dalit contingent, why did the BJP go so wrong in addressing this matter? Why did so many Dalit MPs not affect the functioning of their government and party? Why was, say, Dattatreya allowed to hound the Ambedkar Students Association? And how was the BJP spokesperson permitted to paint Rohith Vemula as a terrorist sympathiser even after his death?

Reduced to rubber stamps?

The answer to these maybe lies in the fact that the reservation of seats in the Lok Sabha is an ineffective mechanism for ensuring Dalit representation in politics.

In this system, the BJP has 40 MPs elected from seats reserved for Dalits – making it the largest “Dalit party” in the Lok Sabha. However, the real political strength of these MPs can be gauged from the fact that not one of them made it to Narendra Modi’s cabinet when he was sworn in as prime minister. Later on, in November 2015, Modi did add two of these 40 to the government but neither were made cabinet ministers and had to be content being ministers of state.

Clearly then, this number of 40 Dalit MPs means almost nothing in terms of wielding real political power. While the BJP is dependent on the Dalit vote, these 40 Dalit MPs elected from reserved seats are not seen as crucial to attracting actual Dalit voters.

Ambedkar’s critique of the system

While this is only the latest manifestation, the ineffectiveness of this system of reservation has been a long-standing complaint of the Dalit movement, right from the time of BR Ambedkar.

In the 1931 Second Round Table Conference, held to discuss India’s constitutional future, Ambedkar had argued for separate electorates for Dalits, in which Dalit voters would elect Dalit representatives. Gandhi, as the leader of the Congress, opposed this, pushing for no caste-wise electorates (basically the current system). In 1955, Ambedkar minced no wordswhen he said that Gandhi’s system of a common electorate would elect Dalit nominees who “would really by slaves of the Hindus, not independent people”.

In the end, however, Ambedkar had to bend, since Gandhi went on a fast-unto-death. He signed the Poona pact, as per which Dalit representatives would not be elected by a separate Dalit electorate but by all castes. As a small concession to Ambedkar, however, a primary election was to be held for each Dalit constituency where only Dalits would be allowed to vote. The names of the four leading candidates from this primary would then be put to the common electorate for the final election.

As Ambedkar has predicted, the system of joint electorate was disastrous for his party and beneficial for the Congress, even though the latter’s leadership was completely dominated by upper castes. In 1937, in the first election held under the Poona pact, the Congress won more than half of the reserved Dalit seats. Ambedkar’s outfit, the Independent Labour Party, won just 12. In the next election in 1946, Congress’s win and Ambedkar’s defeat was even more decisive. The former won 123 out of 151 Dalit seats. Ambedkar’s party won only two.

‘Sham representation’

Ambedkar was angry at the results and blamed the system of joint electorates for it. Hepointed out that in the 1946 election primaries, in which only Dalits voted, his party got 26% of the votes compared to the Congress’s 29%. Yet the Congress got 60 times the number of seats when the final elections, in which all castes could vote, took place. Thus these elected nominees from reserved seats did not really represent the Dalits, he argued. In late 1946, Ambedkar said:

A separate electorate would alone guarantee to the Scheduled Castes the possibility of electing to the legislatures members of their own who could be trusted to fight in the legislatures and the executive whenever they did anything which had the effect of nullifying the rights of the Untouchables […]. It will be noticed that the Congress has been able to elect on its ticket representatives of the Scheduled Castes all throughout India in the different provincial legislatures. And yet, not one of them has even asked a question, moved a resolution or tabled a cut motion in order to ventilate the grievances of the Scheduled Castes […]. It would be much better not to have representation at all than to have such sham representation in the legislature.”

And this wasn’t only Ambedkar’s bugbear. MC Rajah, who was described by Oliver Mendelsohn and Marika Viczianyand as “the most prominent pre-Independence Untouchable politician other than Ambedkar”, was originally a strong supporter of Gandhi and had fully backed the Poona pact. Yet, after only a year of seeing joint caste electorates in action, Rajah agreed with Ambedkar (in spite of their personal rivalry). In 1938, after the Congress government in Madras province refused to support temple entry legislation, Rajah wrotebitterly to Gandhi:

“I am forced to think that our [Dalits] entering into the Joint Electorates with the Caste Hindus under the leadership of the Congress, far from enabling us, has enabled the Congress, led by Caste Hindu leaders to destroy our independence and cut our own throats. “

Post-Independence

After 1947, there was no question of having separate Dalit electorates. To begin with, a separate electorate for Muslims was widely believed to have been a crucial enabler for the creation of the Pakistan. Secondly, the Congress dominated the Constituent Assembly and there was little possibility of it suddenly reversing its two-decade-old stand, with or without Partition. In fact, the Indian Constitution, as it was scripted, further diluted Dalit rights vis-a-vis the Poona Pact, scrapping the system of Dalit-only primaries. As a final, desperate attempt, Ambedkar sponsored an amendment which aimed to ensure that candidates from reserved constituencies should also get 35% of the Dalit vote, thus ensuring that Dalit legislators were truer representatives of the community. However, Vallabhai Patel dismissed it, patronisinglyarguing, ” I resist this only because I feel that the vast majority of the Hindu population wishes you [Dalits] well. Without them where will you be? Therefore, secure their confidence and forget that you are a Scheduled Caste[…] or else if they carry this inferiority complex, they will not be able to serve the community.” [Emphasis added]

Unsurprisingly, in independent India’s first election in 1952, Ambedkar’s party won only two Lok Sabha seats. From this, Ambedkar concluded that the system of reserving seats for Dalit legislators elected via joint electorates was disastrous, the worst of both worlds. These elected MPs were not representing Dalit interests and by having reserved seats in the first place, Dalits were unable to build electoral coalitions with other social groups. In 1955, Ambedkar’s party formally passed a resolution asking for Dalit reservation in legislatures to be scrapped.

Like in 1932, Ambedkar was ignored in 1955 as well, and the system of Dalit reservation in India’s legislatures remained the same as before. That this is “sham representation” is borne out by the fact that, though upper caste interest groups keep on railing against Dalit reservations in jobs and education, no one really chafes at reservation in Parliament, given how limited its impact is on the structures of power. As Christophe Jaffrelot points out, in the initial years after independence, the Congress “became adept at co-opting Scheduled Caste leaders and and getting them elected by mobilising non-Scheduled Caste voters.” And now this system has been replicated by the Bharatiya Janata Party. So even though it is the party with the largest number of Lok Sabha Dalit MPs, the BJP is baffled when it comes to responding to a grave Dalit tragedy such as Rohith Vemula’s suicide.

This article first published on scroll.in

ఎస్‌సి,ఎస్‌టిలపై అత్యాచారాల నిరోధచట్టమిక మరింత పదును

26 Tuesday Jan 2016

Posted by raomk in Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

Atrocities against Scheduled Castes and the Scheduled Tribes, India SC ST, PoA Act, Scheduled Castes and the Scheduled Tribes

ఎంకెఆర్‌

షెడ్యూలు కులాలు, తరగతులపై అత్యాచారాల నిరోధ చట్టానికి 2015లో ఆమోదించిన సవరణలు రిపబ్లిక్‌ దినోత్సవం రోజు నుంచి అమలులోకి వచ్చినట్లు కేంద్ర ప్రభుత్వం ప్రకటించింది. ఈ చట్ట సవరణకు ప్రతిపాదించిన, ఆమోదించిన అన్ని పార్టీలకు ఈ సందర్బంగా అభినందనలు చెప్పాలి. మన దేశంలో పేరుకు అనేక చట్టాలు వున్నా అవి ధనికుల చుట్టాలుగా మారాయి తప్ప సామాన్యులకు వుపయోగం లేకుండా పోతోంది. అలాంటి వాటిలో ఈ అత్యాచారాల నిరోధ చట్టం ఒకటి. దీని కింద ఎవరైనా బాధితులు కేసులు పెడితే మన పోలీసు యంత్రాంగం వాటిని నిర్ధారించుకొనే పేరుతో కాలయాపన చేస్తుంది. అ లోగా పెత్తందార్లు లేదా దాడికి పాల్పడిన వారితో కుమ్మక్కై బాధితులపై ఇతర నేరాలు ఆరోపిస్తూ వెంటనే కేసులు నమోదు చేస్తారు. దాంతో డబ్బూ పోయె శనీ పట్టె అన్నట్లుగా అవమానాలు, అత్యాచారాలకు తోడు ఎదురు కేసులా అని బాధితులు తల పట్టుకొని ఫిర్యాదుల వుపసంహరణకు దిగి వస్తారన్నది పెత్తందారుల, అధికార యంత్రాంగ ఎత్తుగడ. ఈ పూర్వరంగంలో వీటిని తట్టుకొని నిలబడాలనుకొనే వారికి ఈ చట్ట సవరణ మరింత బలాన్ని ఇస్తుంది. దీనిలోని ముఖ్యాంశాలు ఇలా వున్నాయి. వీటిని బాధితులుగా మారుతున్న దళితులు, గిరిజనులే కాదు, పెత్తందారులు, పెత్తందారీ మనస్తత్వం వున్న వారు కూడా తెలుసుకోవటం అవసరం.

అత్యాచారాల నిరోధ చట్ట సవరణ బిల్లు 2015ను 2015 ఏప్రిల్‌ నాలుగున లోక్‌సభ, డిసెంబరు 21న రాజ్య సభ ఆమోదించాయి. ఈ సవరణలకు డిసెంబరు 31న రాష్ట్రపతి ఆమోద ముద్ర వేశారు. జనవరి ఒకటిన అసాధారణ గజెట్‌లో ప్రచురించారు. వాటి అమలుకు నిబంధనలు రూపొందించిన తరువాత 2016 జనవరి 26 నుంచి అమలులోకి వస్తుందని కేంద్ర ప్రభుత్వం ప్రకటించింది. ఈ చట్టంలోని ముఖ్యాంశాలు ఇలా వున్నాయి.

గుండు కొట్టించటం, మీసాలు గొరిగించటం లేదా అలాంటి అవమానాలకు గురి చేయటం, చెప్పుల దండలు వేయటం, సాగునీటి వనరుల సౌకర్యాలను లేదా అటవీ హక్కులను అడ్డుకోవటం, మానవ లేదా జంతు కళేబరాలను తొలగించాలని లేదా గోతులు తవ్వాలని వత్తిడి చేయటం, మలమూత్రాలను ఎత్తి మోయించటం,అందుకు అనుమతివ్వటం, మహిళలను దేవదాసీలుగా మార్చటం, కులంపేరుతో దూషించటం, మాయ మంత్రాలు, చేతబడుల వంటివి చేశారనే పేరుతో అత్యాచారాలు చేయటం, సామాజిక, ఆర్ధిక బహిష్కరణలకు గురిచేయటం, ఎన్నికలలో పోటీకి నామినేషన్లు వేయకుండా అడ్డుకోవటం, మహిళలను వివస్త్రలను గావించటం, గ్రామ లేదా నివాస బహిష్కరణకు వత్తిడి చేయటం, దళితులు, గిరిజనులు పవిత్రంగా భావించే వాటిని అవమానించటం లేదా ధ్వంసం చేయటం, లైంగిక స్వభావం కలిగిన పదాలు వినియోగించటం, అంటుకోవటం లేదా అలాంటి వాటిని ప్రదర్శించటం వంటి చర్యలు చట్ట ప్రకారం నిషేధం.

నేర శిక్షా స్కృతిలో వున్న ఇతర నేరాలైన గాయపరచటం, తీవ్రంగా గాయపరచటం, బెదిరింపు, అపభహరణ వంటి చర్యలకు పదేళ్లలోపు మాత్రమే శిక్షలు వేసే అవకాశం వుంది. దళితులు, గిరిజనులపై అలాంటి నేరాలకు పాల్పడినపుడు వాటిని అత్యాచార నిరోధ చట్టం కింద ఫిర్యాదులను ఆమోదించినపుడు పదేళ్లకు పైగా శిక్షలు పడే అవకాశం కల్పించారు.

అత్యాచార నిరోధ చట్టం కింద దాఖలైన కేసులను త్వరగా పరిష్కరించేందుకు వీలుగా వీటిని మాత్రమే విచారించేందుకు ప్రత్యేక కోర్టులతో పాటు ప్రత్యేక పబ్లిక్‌ ప్రాసిక్యూటర్లను కూడా నియమిస్తారు. ఈ కోర్టులు చార్జిషీటు దాఖలైన రెండు నెలల లోపే విచారణ పూర్తి చేసేందుకు ప్రయత్నించాలి. బాధితులు, సాక్షులకు వున్న హక్కుల గురించి ఒక అధ్యాయాన్ని చట్టంలో పొందుపరిచారు.

ఫిర్యాదు నమోదు దగ్గర నుంచి చట్టంలోని అన్ని అంశాలను పరిగణనలోకి తీసుకోవటంలో అన్ని స్ధాయిలలోని ప్రభుత్వ వుద్యోగులు కావాలని నిర్లక్ష్యం చేసినట్లయితే వాటిని విధులను విస్మరించినట్లుగా స్పష్టంగా నిర్వచించారు. నిందితులు బాధితులు లేదా వారి కుటుంబాలతో పరిచయం వున్నట్లయితే ఇతర విధంగా రుజువు చేసుకోనట్లయితే నిందితులకు బాధితుల కులం లేదా గిరిజన గుర్తింపు తెలిసినట్లుగానే కోర్టు పరిగణిస్తుంది.

దేశంలో నానాటికీ దళితులు, గిరిజనులపై అత్యాచారాలు పెరిగిపోతూనే వున్నాయి. 2013లో 13,975 కేసులు నమోదు కాగా 2014లో 47,064 నమోదయ్యాయి.మహిళలపై అత్యాచారాల విషయానికి వస్తే గత దశాబ్దంతో పోల్చితే 47 శాతం పెరిగాయి.ఈ కేసులలో శిక్షలు ఒక శాతం కంటే తక్కువ కేసులలోనే పడుతున్నాయి. అత్యాచార నిరోధ చట్టం కింద నమోదైన కేసులలో 2014 చివరి నాటికి విచారణ పెండింగ్‌లో 85శాతం వున్నాయి. శిక్షలు పడిన కేసులు 28శాతం మాత్రమే.

The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015 to be enforced with effect from January 26, 2016

26 Tuesday Jan 2016

Posted by raomk in Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

India SC ST, Prevention of Atrocities, Scheduled Castes and the Scheduled Tribes

The Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015 to ensure more stringent provisions for prevention of Atrocities against Scheduled Castes and the Scheduled Tribes will be enforced with effect tomorrow i.e. January 26, 2016.

Consequent upon passing of the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Bill, 2015 by the Lok Sabha on August 04,2015 and Rajya Sabha on December 21, 2015, to make amendments in the Principal Act, namely, the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) {PoA} Act, 1989, the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015, as assented by the President on December 31, 2015, was notified in the Gazette of India Extraordinary on January 01, 2016. After framing the rules for enactment, now it will be enforced by the Central Government with effect from January 26, 2016.

The key features of the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes (Prevention of Atrocities) Amendment Act, 2015, are:

•New offences of atrocities like tonsuring of head, moustache, or similar acts which are derogatory to the dignity of members of Scheduled Castes and Scheduled Tribes, garlanding with chappals, denying access to irrigation facilities or forest rights , dispose or carry human or animal carcasses, or to dig graves, using or permitting manual scavenging, dedicating a Scheduled Caste or a Scheduled Tribe women as devadasi, abusing in caste name, perpetrating witchcraft atrocities, imposing social or economic boycott, preventing Scheduled Castes and Scheduled Tribes candidates from filing of nomination to contest elections, hurting a Scheduled Castes/Scheduled Tribes woman by removing her garments, forcing a member of Scheduled Caste/Scheduled Tribe to leave house , village or residence, defiling objects sacred to members of Scheduled Castes and Scheduled Tribe, touching or using words, acts or gestures of a sexual nature against members of Scheduled Castes and Scheduled Tribe.

•Addition of certain IPC offences like hurt, grievous hurt, intimidation, kidnapping etc., attracting less than ten years of imprisonment, committed against members of Scheduled Caste/Scheduled Tribe, as offences punishable under the PoA Act. Presently, only those offences listed in IPC as attracting punishment of 10 years or more and committed on members of Scheduled Caste/Scheduled Tribe are accepted as offences falling under the PoA Act.

•Establishment of Exclusive Special Courts and specification of Exclusive Special Public Prosecutors also, to exclusively try the offences under the PoA Act to enable speedy and expeditious disposal of cases.

•Power of Special Courts and Exclusive Special Courts, to take direct cognizance of offence and as far as possible, completion of trial of the case within two months, from the date of filing of the charge sheet.

•Addition of chapter on the ‘Rights of Victims and Witnesses’.

•Defining clearly the term ‘wilful negligence’ of public servants at all levels, starting from the registration of complaint, and covering aspects of dereliction of duty under this Act.

•Addition of presumption to the offences –If the accused was acquainted with the victim or his family, the court will presume that the accused was aware of the caste or tribal identity of the victim unless proved otherwise.

Intervene in the Rohith Vemula Case:A Plea to the President

22 Friday Jan 2016

Posted by raomk in BJP, Communalism, Current Affairs, INDIA, Left politics, NATIONAL NEWS, RELIGION, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

academics and scholars, Central University of Hyderabad, Plea to the President, Rohith Vemula, University of Hyderabad (UoH), Vemula Rohit

A group of 189 academics and scholars are sending a letter to President Pranab Mukherjee asking him to take steps to ensure, inter alia, that the Vice Chancellor of Hyderabad University is dismissed and Rohith Vemula’s family is given an ex-gratia payment of Rs 50 lakhs:

We, the undersigned teachers and researchers of Central Universities, research institutes and institutions of higher education in India, and independent scholars appeal to you to intervene with the MHRD and the Government of India to ensure the constitutional right to life and liberty and the freedom to educate, organise, and agitate are upheld in all educational institutions.

The death of Rohith Vemula of the University of Hyderabad is a grief that is impossible to bear, made even worse with the revelations that the toxic mix of anti-Dalit, Hindutva-inspired exclusionary politics that took Rohith’s life involved at least two ministries of the Central government, and a Member of Parliament of the ruling party. This incident also foregrounds the disastrous consequences of the lack of institutional autonomy in institutions of higher education, and the resultant lack of accountability to the university community of those entrusted with the responsibility for administering them – in this case, the Vice Chancellor and his entire administrative machinery.

As teachers, we are deeply aware of the many challenges that higher education faces in India today, including the fact that our university spaces have had, and in many cases continue to have, an exclusively upper-caste character that is downright hostile to the well-being and education of marginalised sections –Dalit, adivasis, women, religious and sexual minorities. In our struggle, through our teaching, research and administrative duties, to refashion institutions of higher education into democratic spaces substantively accessible to the most downtrodden in our society, we draw upon the resources created by the social engagement of marginalised groups both within and without the University.

Students’ groups that give voice to critiques of the violence of caste, class, and gender hegemonies and religious majoritarianism, and instill in each student the self-belief that (s)he can “travel to the stars,” are integral to this process of social transformation and if anything, the most constitutional of all. To label Ambedkarite groups “casteist” and to accuse those that campaign against the death penalty of being “extremist,” “terrorist” and “anti-national” displays an ignorance of the philosophical foundations of human dignity. Universities and institutes of higher education have a critical role to play in the development and understanding of philosophies of resistance and justice.

Far from fostering equality of access and opportunity in our universities, the government of India has, over the past year and a half, repeatedly assaulted the autonomy and freedom of university spaces and their constituents. The expulsion of five student activists, one of whom was Rohith Vemula, of the Ambedkar Students Association in the University of Hyderabad is both one of a long string of such violations and a cataclysmic one, as a promising young academic and Dalit activist ended his life. The trail of letters made public show not only the direct official involvement of the MHRD in relentlessly haranguing the university to take action against these student activists, they also demonstrate a contemptible interest in bolstering the fortunes of the student wing of the ruling party, the Akhil Bhartiya Vidyarthi Parishad. This naked meddling in the internal affairs of a university is deserving of censure in itself, but the fact that these partisan interventions resulted in a total suspension of the principles of natural justice in the university response to these directives — the five ASA scholars were punished without a hearing — shows that the MHRD and the UoH administration have scant respect for justice and the rule of law.

String of suicides

It is also in order here, to underscore the fact that there has been a string of suicides by Dalit research scholars in the University of Hyderabad under successive administrations. This is the decimation of an entire generation that has struggled to break through in an extremely hostile social environment, to enter the university, believing that its portals will deliver the promise of liberation, only to find that the only plea they can make is for a length of rope in the room of every dalit student and euthanasia (as Rohith wrote in his letter to the Vice Chancellor last month).

Rohith Vemula lost his life at the hands of a callous university administration that was instigated to act thus by the central government. Even in death, he was not accorded the dignity that should accrue to all human beings and citizens of this country — his body was not handed over to his family and friends and hastily cremated by the police. Further, the vice-chancellor of the UoH, in a complete breach of responsibility, left the campus within an hour of Rohith’s death, and there has been no university administration in place in the crucial period following the death of a student on campus. Although he is faced with the death of a student under his watch, and as a direct result of actions undertaken by him, the Vice Chancellor has refused to meet Rohith’s mother and offer an official explanation in person of the circumstances leading to the death of her son.

In his final letter, Rohith asked those who wished him well, not to weep for him. He was right: this is not the time for tears but for decisive action on your part. We demand your urgent intervention to ensure that the following steps are immediately taken:

A withdrawal of all measures taken or proposed to be taken by the MHRD, UGC, or any other government department that seeks to police, monitor, restrict, or otherwise control the liberty of all students, especially Dalits, women, and sexual and religious minorities.
Immediate revocation of the suspension of the four student activists of the Ambedkar Students Association suspended by the UoH administration and withdrawal of all police cases against them.
Immediate dismissal of the UoH Vice-Chancellor, Appa Rao.
Ex-gratia payment of Rs 50 lakhs to Rohith Vemula’s family and the guarantee of employment to a family member.
Investigation, prosecution, and/or departmental action of any individual or official involved in the persecution of Rohith Vemula and his fellow student activists of the Ambedkar Students Association.
A moratorium on the practice of the discontinuation of fellowships as a disciplinary measure for all students across all universities in the country.
An assurance from the Government of India and particularly the MHRD that it will respect the institutional autonomy of all institutions of higher education, and that it will promote university cultures in which the values of democratic pluralism, human equality and dignity are upheld.
An unequivocal assurance from the government of India that it will desist from its attempts to install nominees friendly to its right wing Hindutva ideology as heads or administrators of higher educational institutions.

Signed,

Ayesha Kidwai Professor

Kalpana Kannabiran Professor

S Anandhi Associate Professor

Rahul Roy Professor

Surinder S. Jodhka Professor JNU New Delhi

Vasanth Kannabiran Writer Asmita

Padmini Swaminathan Professor

Rustom Bharucha Professor

K. Kalpana Assistant Professor

Utpal Lahiri Visiting Professor

Prachinkumar Ghodajka Assistant Professor

Prabir KC Consultant Independent

Tanmoy Bhattacharya Professor of Linguistics UNIVERSITY OF DELHI

Kaushik Bhaumik Associate Professor

Chirashree Das Gupta Associate Professor

Sahni, Madhu Professor J.N.U.

U.Vindhya Professor

Padmaja Shaw Rtd Professor Osmania University

Dr Sanjay Nagral Head Dept of Surgery

Ravi Duggal Independent Researcher Jan Swasthya Abhiyaan

Nivedita Menon Professor

Sumi Krishna Independent Scholar

Soma Kishore Parthasar Independent researcher

Franson Manjali Professor J.N.U.

Ritesh Kumar Assistant Professor

Sunita Independent Researcher

Bindhulakshmi Pattadat Associate Professor

R.Gopinath Professor Jamia Millia Islamia

Ameet Parameswaran Assistant Professor

Arijit Chakrabarty Assistant Professor

Sachidanand Sinha Professor

P.Madhavi Member Human rights forum

Amit Upadhyay Assistant Professor TISS Hyderabad

Uma Chakravarti Retd University teacher

Anand Chakravarti Retd University teacher

Shilpaa Anand Assistant Professor

Dr.Shahida Associate Professor

Rohini Hensman Writer Independent scholar

Saradindu Bhaduri Teacher

M. Vijayabaskar Associate Professor

Dr.Gabriele Dietrich Professor (rtd)

Khairunnisa Nakathorige Assistant Professor

Gayatri Reddy Associate Professor

MANGAI Academician & Artist

Samar Sinha Asst. Prof. Sikkim University

Ajit Menon Professor

R.Santhosh Asst. Professor IIT Madras Chennai

Carol Upadhya Professor

Praveena Kodoth Associate Professor

Sudeshna Sengupta Research Scholar

K.Srilata Professor IIT Madras

Ambili K R Kannur University

Santhakumar V Professor Azim Premji University

Rahul Kamble Assistant Professor

Rahul Govind Assistant Professor University of Delhi

Sanghamitra Misra Assistant Professor University of Delhi

Zidheeque A P Research Scholar Manuu Hyderabad

Rajeev B R Health activist

K Venkata Subrahmany Professor

Chandrashekar Professor Amrita university

Urmimala Sarkar Munsi Associate Professor

P. S. Manojkumar Assistant Professor

V.Sujatha Professor JNU

Farheen Taha Postgraduate student

Supriya RoyChowdhury Professor

Janaki Nair Professor

V. Geetha Writer and Publisher Independent Scholar

Rohit Assistant Professor JNU

Brahma Prakash Assistant Professor

Moushumi Basu Associate Professor

Deepak Mehta Professor SNU

Rekha Pappu Associate Professor

Saptarshi Mandal Assistant Professor

Rahul Balusu Assistant Professor EFL-U

Shikha Jhingan Associate Professor

Indranil Dutta Assistant Professor

Vimal Thorat Retired Professor

Aparna Sundar Visiting Faculty Azim Premji University

Shikha Bhattacharjee Senior Researcher

Aproorvanand Professor

Gayatri Menon Assistant Professor Azim Premji University

Dhruv Raina Professor JNU

Sreeparna Ghosh Assistant Professor

Udaya Kumar Professor

Shyla Doctor Ashwini Gudalur

Babu Thaliath Professor

Dr Sivadasan P Associate Professor University of Calicut

Pooja Venkatesh Research Associate Azim Premji University

Sumangala Damodaran Associate Professor

Binitha Thampi Assistant Professor IIT Madras, Chennai

Madhava Prasad Professor EFL University

Prabhat Patnaik Professor Emeritus

G. Arunima Professor

Navaneetha Mokkil Assistant Professor

Veena Shatrugna Former Deputy Director

Ajay Patnaik Professor

Hari Madhab Ray Asst Professor

Amar Jesani Independent researcher

Albeena Shakil Fellow IIAS Shimla

Mohan Rao Professor

Prabhu Prasad Mohapat Associate Professor

M Parameswaran Associate Professor

Yasmeen Arif Associate Professor

Jaivir Singh Professor

Reddeppa Associate Professor

S.Suraparaju Assistant Professor

Vineeta Bal Scientist

Himanshu Associate Professor

Y. Madhavi Sr Principal Scientist NISTADS

A Oommen Biochemist

Sunkari Satyam Assistant Professor

Sowjanya Assistant Professor

Ch Shankar Rao Assistant Professor

Chandramohan S poet PK Rosi foundation

Mini Sukumar Assistant Professor

Simona Sawhney Associate Professor

Beena PL Associate Professor

Qudsiya Contractor Asistant Professor TISS, Mumbai

C h e r a y i R a m a d Writer Freelancer

J Devika Associate Professor

Meena Gopal Associate Professor TISS, Mumbai

Danyasi Sivakumar Post Doctoral Fellow

Imrana Qadeer Visiting Professor CSD (New Delhi)

Chitra Kannabiran Scientist L.V. Prasad Eye Institute

Kumkum Roy professor

Sneha Palit Researcher

Govinda Distinguished Professor

Akhil Alha

K.N.Harilal Professor

Dr. Wandana Sonalkar Professor

Poornima M Associate Fellow

Tara Nair Professor

Anita Ghai Professor

Mary John Senior Fellow

Keshab Das Professor

Mannika Chopra Managing Editor, Social

Wrick Mitra Assistant Professor

Shyamolima Ghosh Chou Research scholar University of Delhi

Arathi PM Associate Fellow

Arindam Banerjee Associate Professor

Akhila Vasan Co-Convener

Samuel

Gopalji Pradhan Associate Professor A U D

Jafar K Post-Doctoral Fellow CSD Hyderabad

Sonika Gupta Associate Professor HSS, IITM

Anubhuti Maurya Assistant Professor

Soumya Vinayan Assistant Professor

Janaki Srinivasan Asst Professor Panjab University

Susan Paul Visvanathan Professor CSSS/SSS JNU

Meena Radhakrishna Independent researcher

Rama Srinivasan PhD Candidate Brown University

Nasir Tyabji Former Professor and Di

Monica Sakhrani Associate Professor

Manoranjan Mohanty Professor

Sonia Sawhney Assistant Professor

Meena Radhakrishna Independent researcher

Chitra Harshvardhan Professor JNU

K.C. Bindu Assistant Professor

Dr MA Sikandar Registrar

Mohan Rao Professor

Kamal Mitra Chenoy Professor

K B Saxena Professor

Anuradha Chenoy Professor

Bidyut Mohanty Head, Women Studies

Dr.K.Valentina Assistant Professor

A.K. Ramakrishnan Professor

Chayanika Shah Visiting Faculty TISS Mumbai

Parul Malik Research Assistant Ambedkar University

Leela PS Assistant Editor

Jhuma Sen Assistant Professor

Anjali Monteiro Professor

K.P. Jayasankar Professor

Smita Gupta Director

Asha Hans Professor (Retd)

Dr. Smita Mishra Panda Professor

Rukmini Sen Associate Professor

Shambhavi Prakash Assistant Professor

Leon Morenas Associate Professor

Ekramul Haque, Research Scholar

Shailaja Menon, Assistant Professor

Farida Khan Professor Jamia Millia Islamia

Gurujegan M Assistant Professor

Mitra Ranjan Media Coordinator RTE Forum

“Nobody killed Rohith Vemula”: Kishalaya Mukhopadhyay

19 Tuesday Jan 2016

Posted by raomk in BJP, Communalism, Current Affairs, INDIA, NATIONAL NEWS, Opinion, Readers News Service, Religious Intolarence, Social Inclusion

≈ Leave a comment

Tags

ABVP, Ambedkar Students Association (ASA), BJP, Dalit, Rohith Vemula, Social Justice, University of Hyderabad (UoH)

JANUARY 19, 2016

by KISHALAYA MUKHOPADHYAY

“Nobody killed Rohith Vemula”. Perhaps someday there will be a film like this. Perhaps someday people will start talking about the exploitation of dalits, the need for annihilation of caste, the systematic discrimination in all spheres of society including the government, corporate, bureaucratic and educational sectors. Perhaps caste as an analytical category will become as politically charged as gender has become post-Nirbhaya. Today there is a discourse around marital rape, victim blaming, domestic violence and other aspects of patriarchy that has transcended even if slightly only the small coterie of feminist scholars within whom this discourse used to be limited to.

Let us hope our burning rage at Rohith’s death can bring such a change too – that no longer will caste remain a secondary issue, to be discussed by the handful of Dalit scholars only. But we can certainly do more than just hope. We can actually try to pro-actively organize protests and social boycotts of institutions and their representatives that are guilty of promoting and propagating casteism. We, who walk in rallies, mouth slogans and write provocative pieces, need to push our limits even further and try to help build a public sphere, a national discourse and most importantly, an active citizenry composed especially of the exploited masses to challenge this brahmanical hegemonic order.

Let us backtrack a little and quickly go over the facts of this tragic incident. Rohith, as described on social media by some of close friends and comrades, was an energetic person who had taken the discriminatory system head on. He was one of the five Dalit students who were expelled from University of Hyderabad (UoH) a few days ago and were barred from using the hostel or any other university facilities. All these students have been on hunger strike since then, sleeping in the open, joined by comrades from leftist organizations and individuals, but alas, Rohith took his own life on the 18^th. (Biswas, 2016)The trouble started a few weeks back when the organization these students worked with, the Ambedkar Students Association (ASA), marched in UoH against the ABVP for their attack on the Montage Film Society in Delhi University, where a screening of a documentary named “Muzaffarnagar Baaqi Hai” was scheduled. After this protest, a local ABVP leader, Susheel Kumar, had called the ASA students “goons” on social media, following which an online altercation ensued. However, an apology from this ABVP leader had settled the matter for the time being. However, the Hindutva design resurfaced when Susheel lodged a complaint that he had been roughed up by ASA students, for which he had to be hospitalized. Following this complaint, the University’s Proctorial Board conducted an enquiry which found no support of the claim made by Susheel Kumar. The board’s final report warned both parties but slapped an order of suspension of five students from the ASA. The organization immediately organized a protest after this, and after a discussion with former Vice-Chancellor Professor RP Sharma on the loopholes of the previous enquiry, it was decided that the suspension will be revoked and a new committee will be formed to carry out fresh investigation. However, as a written statement by Joint Action Committee for Social Justice (UoH) (Committee)pointed out, the ASA students were expelled without a proper enquiry, under the direction of the puppet VC Prof P Apparao. The new VC, fuming activists are alleging, acted at the behest of BJP MP and union labour minister Bandaru Dattatreya, whose letter to Education Minister Smriti Irani described the ASA students as “extremist, casteist and anti-nationals”. Angry students at UoH did not allow the body to be removed from the hostel room where it was found. The next morning, police unleashed its brutality on the protestors and imposed Section 144 in the campus.

So the question to be asked is: who killed Rohith Vemula? Is it only the UoH authority that is to be blamed or is it just yet another manifestation of discrimination against the Dalits. From the Bathani Tola massacre to the Badaun rape case to numerous instances of Dalits being raped, paraded naked and humiliated by upper castes, to the cases of institutional discrimination as evident from the expulsion (later revoked) of 73 Dalit students from IIT Rourkee and the de-recognition (also revoked) of the Ambedkar Periyar Study Circle (APSC) in IIT-Madras, atrocities and marginalization of Dalits seem to be a commonplace phenomenon in the country and as per official reports, these crimes are only on the rise (TNN, 2014). But it is not enough to just call the system casteist, Brahmanical, patriarchal, capitalist and so on. It is equally important to accept that we, the left, the progressives, have not been vocal enough in condemning this regime of casteism. Is it because the leftist forces still remain dominated by upper castes, who despite their best intentions, cannot fully break the shackles of Brahmanical ideology which prevents one to call a spade a spade when it comes to caste? A large section of the left, often using Marxist phrasing, would like to make caste subordinate to class. While the intersection of caste and class is no doubt a reality, it is equally true that you cannot fight one without fighting the other. Thus class reductionism comes in the way of truly grasping the seriousness of caste based exploitation. Let us not forget that major sections of the left have for a long time dealt with the gender question in a similar manner – suggesting that gender liberation will follow the “main” revolution – that of overthrowing the capitalist state and establishing the “dictatorship of the proletariat”. It is true that as a reaction to this long standing snubbing of gender related questions by the mainstream left a section of feminists emerged who altogether ditched the class question, which capitalism has allowed to flourish to a certain extent as it does not hit the foundations of the system but helps promote a “progressive” face of capitalism. But it is equally true that much needed progress has indeed been made on the gender questions, because of which today, the orthodoxy of the traditional left on questions of gender, like heteronormative binarist mindset or conservative ideas about how women should act and present themselves in public, has been challenged. The environmental and caste questions are two other prominent discourses which are being attempted to be appropriated by the ruling class interests.

Which brings us to the crux of the issue – that combating this casteist, Brahmanical hegemony would not be possible without also challenging the class based exploitation. Thus we need to steer clear of misguided notions like “Dalit Capitalism” as a panacea for this social malice. We must consider the possibility that both Dalit and non-Dalit scholar/student activists who have been (quite rightly) protesting against the marginalization of Dalit intellectuals from the mainstream (for instance, the protest by a section of Dalit scholars against the decision by a publishing house to have Arundhuti Roy write an introduction to Ambedkar’s famous piece, Annihilation of Caste) may well be subsumed within the Brahmanical fold. Paradoxical though it may sound, it is still not difficult to understand this risk if we actually analyze the existing institutions including the education system for what it is. It is well documented that Dalits, like other marginalized sections like Muslims, are particularly under-represented in institutions of learning, especially in higher education. (Nagarajan, 2014) There is no doubt that this is ample proof of the need for reservation. But this alone is not nearly enough – if we have to fight the casteist system, we have to change the very foundations. With respect to education, it is not good enough to stop at demanding that Dalit scholars be not discriminated against in the way the ASA or APSC or IIT-Rourkee students were. It is important to push ahead and actually expose the elitist education system in its entirety, which can only be done by fighting all the dimensions and principles of exclusion that this education system is based on.

These technologies of exclusion include the arbitrary process of elimination (and not selection) in the name of “examinations”, “cut-off marks”, “and eligibility criteria” and so on. If we agree that education is a fundamental right and if by education we mean the process through which the productive faculties of each and every individual can blossom, through which they can attain self-development and fulfillment as well as come in service of others and society at large, then there is no point in embracing the notoriously restrictive norms of the current education system. Here is a simple example – why can’t people simply walk into a library or any classroom in colleges and universities without having to show “identity proofs” that they “legitimately belong” there, by virtue of being a student or teacher. It may not be the best example around, but in the movie Three Idiots, we saw Amir Khan’s character arguing along very similar lines – sitting in a classroom where he didn’t belong- the essence of such a free, open for all education should be the envisioned and not just nurtured as an utopian dream but as a political project that can be achieved through relentless struggle. We need to ask those scholars who are, again very rightly, protesting against discrimination towards Dalit scholars and students, if they are actually able to see the problem in accepting the idea that the average guy on the street is not “eligible” for accessing resources confined within the physical and digital spaces of “educational institutions”.

We need to question ourselves if we are to be implicated as well in the institutional murder of Rohith and many other Rohiths, if not bodily but in spirit, because of our complicity in naturalizing this elitist, exclusionary, discriminatory-to-the-core conception of education. So no more passing the buck, no more just criticizing the “system” as if it is an external entity – we need serious introspection. True, people have been protesting against the class-based exclusion inherent in our education system for a long time – by protesting fee hikes, privatization, budget cuts, scrapping of fellowships or by pointing out that even if education is “free” or “subsidized” the poor may not be able to attend schools and colleges because they have to earn a living instead. Thus, socio-economic factors have always been at the forefront for the battle for education. Likewise, universally accessible and socially meaningful education that keeps pace with the dialectical process of breaking and creating as part of the journey towards building an alternative society free from all sorts of exploitation, discrimination and exclusion should be high on the priority list.

Let all of us pledge to strive for a society where lives will not be cut short prematurely on such a sad note (taken from Rohith’s suicide note as circulated on Facebook):

“Know that I am happy dead than being alive.”

Biswas, P. (2016, January 17). Expelled dalit scholar commits suicide in University of Hyderabad. The Times of India .

Committee. (n.d.). Joint Action Committee for Social Justice -UoH. Retrieved January 16, 2016, from Facebook: https://www.facebook.com/Joint-Action-Committee-for-Social-Justice-UoH-449339255252032/

Nagarajan, R. (2014, January 5). Only 10% of students have access to higher education in country. The Times of India .

TNN. (2014, August 9). Crimes against dalits rise 245% in last decade. The Times of India .

[Kishalaya Mukhopadhyay is an independent activist and blogger associated with an initiative calledThe Commons and is pursuing MPhil in Development Studies from Institute of Development Studies, Kolkata. ]

Note : This Post First Appeared In kafila.org

	nraopotturi on లాటిన్‌ అమెరికాలో మరో కొత్త వా…
	Gugul on కర్ణాటక అంకెల ఆటలో బిజెపికి భం…
	telugumanasasarovara… on కమ్యూనిస్టు మానిఫెస్టో కంటే కా…
	RAVELLA SURESH BABU on మోడీ నోరు మూస్తే ఏమిటి ? తెరిస…
	dmb on హిందుత్వ పేరుతో హత్యపై సంబరాలు…

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

Share this:

Like this:

JANUARY 19, 2016

Share this:

Like this: